Afmæliskveðja úr Svarfaðardal

Þú ólst upp í dalnum und fjallanna frið
við fegurstu hlíðar og lækjarnið,
með gróanda í göfugu hjarta.
Þú ungra hugsjóna vinur varst:
vonirnar ríkar í hjarta barst
um framtíð svo fagra og bjarta.

Þú þráðir að menntast, en það var ei létt.
Í þinni æsku var fátækum rétt
svo lítið, frá stærri stöðum.
Þessvegna snérirðu snældunni við,
sá snarþáttur eðlisins veitti þér lið
að strita með starfshuga glöðum.

Þá fórst þú að yrkja og orktir í senn
um atburði lífsins, dýrin og menn,
með græskulaust gaman á vörum.
En meira þú reyndir á orkuna enn:
þú orktir um lífstíðarviðhorfin tvenn
og leit eftir lifandi svörum.

Já, mörgum til gleði og ánægju er
óður þinn léttur, sem hugleika ber.
Þá ósk vil í ljóði fram leiða:
Vel á því sviði, sem nú hef eg nefnt,
í náinni framtíð að hámarki stefnt,
fetirðu götuna greiða.

Hálfnuð er öldin Halldór minn,
þó halli undan fæti nú um sinn
þú átt eftir hærra að halda.
Og árin þau líða enn sem fyrr
því ekki stendur hann Tími kyrr.
Honum þarf gjöf að gjalda.

Á afmælisdaginn þá ósk fram ber,
frá ástkæra dalnum og sjálfum mér
og mörgum, sem vel þig muna:
Að æfi þín verði svo heið og hrein
hér eftir, laus við dagsins mein.
- Ljúft er við lífsstörf að una. -