Förumaður

Hann heilsar hann kveður, kemur og fer
því kannast margir við hann.
Enginn þekkir né þekkti
þvílíkann mann.
Hverja sumarnótt sefur hann úti
syngur á daginn sín föruljóð
þá gengur hann um eins og greifi
með gylltan staf og þungan sjóð.
Þá ber hann á höfðingjans hallir
og honum er tekið vel,
sýndur margskonar sómi
samúð og vinaþel.
Þó hann við glaum og gleði
gleymi sér litla hríð
er flóttinn og förueðlið
hans fyldarsveinn alla tíð.
Það er eitthvað sem kallar að kveðja
og komast sem fyrst af stað
en hvað hann ásækir alltaf
enginn veit neitt um það.

Hann gengur um sveitir og syngur
saknaðarþrungin ljóð.
Hann fer aldrei alfara vegi
né annara slóð.
Það hefta hans för ekki hríðar
né hræðir hann válegur stormagnýr
í kringum hann logar og lýsir
hið lifandi ævintýr.

Svo kemur það kannski fyrir
hann kveðji dyra í þorrabyl
segir þá marga sögu
og situr inni uns birtir til.
Stundum ristir hann rúnir
á rúmgaflinn eða stafinn sinn
og biður Guð að gefa
sér góða ferð inn í himinninn.
Þá rekur hann raunasögu
- og rær fram í gráðið í leit að fró-
um dreng sem var góður og greindur
en glataði öllu er mamma dó.
Þá var hann hrakinn og hrjáður
hýddur og barinn og enginn veit
hve oft hann grét sig í gleymsku.
- svo gerðist hann smali í næstu sveit

Þá var hann átta ára
allslaus og vinafár.
Framtíðin öll svo óviss
einmanakenndin sár.
Vistin hjá vandalausum
var ekki alltaf góð.
Hann grátandi gróf í sandinn
gullin, - sinn bernskuóð.
Hann gerði allt til hann gæti
guð um réttlætið spurt.
Öll hans ferð var flótti
en frelsið svo langt í burt.
Hann átti til ást og hatur
efldist í hverri raun.
Svartnættið var hans sæla
svipuhöggin hans laun.

Það þekkir engin hans eðli
og innbyrgðu sorg
því ekki æpir hann harm sinn
út yfir stræti og torg.
Aðeins hans ytra gervi
allir þekkja og sjá
en fátækur förumaður
á fleyga og villta þrá.

Hann gengur um sveitir og syngur
saknaðarþrungin ljóð.
Hann fer aldrei alfaravegi
né annara slóð. -