Á eintali við lækinn minn

Nú heilsa ég þér, litli lækurinn minn.
Léttur og hreinn finnst mér rómurinn þinn,
sem forðum, er æskuslóð skærast hér skein
þá skildi ég hjal þitt við blágrýtisstein.

Dýrmæt mér var þá hver vornæturstund
er vakti ég ein hér og gekk á þinn fund.
Mér fjötraði seiðmagn þíns sígilda brags
er söngstu um gleði hins komandi dags.

Þú söngst líka um ástina, fegurð og frið
um frelsið sem öðlast má strauminn þinn við.
Lygnan þín speglaði fjöllin svo fríð,
fannhvíta jökla og lynggróna hlíð.

Öndin hér hreiðrið sitt blíðleg bjó
við blómstraðan túngarð, í friði og ró.
Ungarnir lærðu að leika sér þar
sem léttastur straumur við bakkann þinn var.

Er vorleysing fjallanna færði þér mátt,
þín fossharpa slegin var leikandi dátt.
Hlátur þinn ómaði flúðunum frá
og fuglarnir skemmtu sér hyljunum á.

Þinn ólgandi flaumur þá úðregn bar
út yfir lautina, á blágresið þar.
Á glitkolla víðisins döggin þín datt
og draumgjarnan huga minn fegurðin batt.

Hólmar og nes voru hófsóley skreytt,
því hefur ei tíminn né fjarlægðin breytt.
Og enn finn ég hljóm þinn, það yndi og þann frið
sem átti ég forðum hér strauminn þinn við.