Við Huldustein

Glöð hér um grónar leiðir
geng ég að kveldi dags,
skapast nú skuggar dökkir
því skamst er til sólarlags.
Ennþá við götuna geymist
góðkunnur vinur einn.
Burstir til austurs ber hann,
blágrýtis huldusteinn.

Krýp ég við klettinn bláa
klappa þar létt á dyr,
hlusta hvort huldan kemur
en hugurinn þögull spyr:
Eru til aðrir heimar
sem auga mitt hvergi sér?
Í spurn ég til himins horfi
og hugsa, hver svarar mér?

Ég heyri minn eigin hjartslátt
og hugurinn kallar til þín,
til þín sem hér ríkjum ræður
og roðar nú fjöllin mín.
Alheims og alvalds kraftur,
aldrei þinn máttur dvín.
Hvað er í blámanum bjarta
sem bak við jöklana skín?