Þankar

Mörgum þykir nú lífið leitt
þeir lafa, sem geta ekki neitt.
Sumir aumir og aka sér
ekki veit ég samt hvernig fer
það er heilmikið hafarí
ef helftin af loðnu fær jólafrí,
síldin öslar um allan sjó
ýmsir þar fengu víst meira en nóg.
Hvalirnir virðast nú finna frið
og fjölgar nú ört þeirra skyldulið.
Í skóla þeir ættu að skammast inn
og skrifa á tölvu um hagvöxtinn.
Að þeir eigi að éta upp allan fisk
svo aumingja landinn sinn tóma disk,
sleiki, og undrandi æði um torg,
og ætli að finna þá ríku borg.
Menn segja að anginn sé engu lík
þar alsnæktir séu í Reykjavík.
Þjóðleikhús hafa og hjarðsvein einn
honum á sporði ei stendur neinn.
Tjarnar á bökkunum tifar hann
og talar þar létt við sérhvern mann.
Hitaveitu þeir hafa þar
hún er þó sumum til bölvunar.
Stundum á daginn er kuldi og kvöl
kona mörg gengur um strætin föl.
En þegar að kvöldar er hita á hleypt
sem helling af landa þar væri á dreypt.
Sveittir um nætur þar sofa menn,
sængur af fletunum þeytast enn.
Konurnar önugar kunna ei par
við komplíment þetta nú, allsberar.
Hringekjubáturinn ekki enn,
upptrekktur fyrir hrausta menn.
Alþingishúsið er allof smátt,
þó opnist þar hurðir í fulla gátt.
En eitt er þó gott við þann andans brunn
að enginn tekur nú fullan munn,
er ausa þarf skít yfir andstæðing sinn,
það er ýmsum þægilegt, já kæri minn.
Þjóðleikhúsið er alltaf aumt
því allt er fjármagnið fjarska naumt,
skorið við nögl og skammir með,
skemmir það andann og veikir geð.
Suður er ekki að sækja neitt,
til síldar og loðnu ég held nú greitt.
Því Akureyri er indæl borg
þótt ýmsir segist þar nota korg,
sem sendur er okkur úr suðurátt,
sumum finnst lífið þar býsna grátt.
Saman við stöndum hér öll, sem eitt
svo álver og riða, ei grandi neitt.
Eflaust finnast mun eitthvert ráð
sem atvinnuleysinu verði að bráð.
Í húsi aldraðra er bjart og blítt
og býsna margt gert þar svo nett og frítt.
Málað og saumað af sannri snilld,
síðan er spilað að flestra vild.
Fólk er þar pússað frá toppi að tá,
svo tignarlegt reynist að horfa á.
Það er sko dásamlegt þetta líf,
fyrir þunnhærða kalla og léttfætt víf.
Geta í ellinni glatt sig við,
að gæla í raun við þann nýja sið.
Lifa án angurs og leika sér,
í leikfimi, dansi og hvað sem er.
Þá hér við komum á þorrablót,
þakklát í huga með léttan fót.
Barinn er opinn og bjart um kring,
borðin þau svigna hér öll í hring,
af indælum súrum og söltuðum mat,
sviðin þau eru hér akkúrat.
Köld, heit og volg, öll könnumst við,
hvernig slíkt verði hér framhaldið.
Við erum öll hér í anda létt,
óðar við förum í dans á sprett.
Lifið svo öllsömul laus við pín,
ljúfust og sætustu börnin mín.