Ort í orðastað föður míns

Er vor í lofti vakna fer
og vetrarkuldinn flúinn er
þá kemur fugl úr vetrarvist,
í víðimó fær gist.
Hann þreytti illt og erfitt flug
af öllum mætti, styrk og dug,
hann barðist yfir lög og láð
og loks var marki náð.

En hvað er það, sem heillar hug,
á hættum öllum vinnur bug?
Mér finnst það eilíf ást og þrá
til átthaganna að ná.
Og hvergi betri hvíld ég finn
ég kýs mér helst við barminn þinn
að una, njóta og finna frið,
um fagurt lífsins svið.

Ég man hve sæll ég sat um kvöld
er sólu huldu skýjatjöld
og hugann reika lét um láð
og lofa Drottins náð.
Ég marga stund hef unað einn,
þú ert minn dalur hreinn og beinn,
og stundum þegar hretin hrjá
ég hljóður stara má.

Ég veit að þú átt undur öll,
já urðir, gljúfur, skriður, fjöll,
og jökla, lygnur, fossa, fönn,
ert ferskur dags í önn.
En engu þessu af má sjá,
því ásýnd þín ei breytast má.
Ég muna vil þig enn og æ
með eyðikot og bæ.

Þú bljúgur ert við börnin þín,
þau brosa glatt og njóta sín
og hvergi betri finna fró
en frammi í dalsins ró.
Og aldrei fegra finn ég skart
en færir okkur vorið bjart,
er grundin þín, sem fönnin fól,
þá fer í sumarkjól.

Því hvað er betra en finna fró
í faðmi þínum, sælli ró,
þar björkin angar, grasið grær
þá Guði ertu nær.
Og best þér unna börnin þín
og biðja að rætist óskin sín
allt blessast megi brúði og hal,
sem byggja þennan dal.

Og þegar haustar kólna kvöld
og Kári herðir storma-völd
þín skýla fjöllin, fögur, há,
á foldu hleður snjá.
Við norðurljósa leiftra-dans
við lítum dásemd skaparans.
Þá unaðsgeislum stjörnur strá,
er stafa Drottni frá.

Og það er örugg óskin mín
að öll við komumst heim til þín
þá yfirgefum ævisvið
og annað tekur við.
Við saman munum sitja þá,
í sætleik vinum una hjá.
Ó, dalur góði, gleymdu ei mér
ég gleymi aldrei þér.