Í Skíðadal 7. júlí 1977

Þú heilsar mér dalur með brosið þitt bjarta
björkin og víðirinn laufinu skarta.
Sólroðin skýin að háfjöllum hníga
hugnæmir óðar frá fuglunum stíga.

Ég ann þér af hjarta í hretum sem hlýju
og hjá þér ég ætla að dvelja að nýju.
Syngdu mér óðinn þinn sæta með blænum,
sýndu mér vorið í skrúðanum grænum.

Láttu mig finna að hér á ég heima
og haustfegurð þinni ég aldrei mun gleyma,
það er sem á öndinni andvarinn standi
og ómurinn vatnanna nái ekki að landi.

Á ég að fara, eða á ég að vera,
við unnumst í gleði, en hvað á að gera?
Sendu mér vonina visnuðu mína
vertu mér styrkur, þá mun aftur hlýna.

Það þýðir ei neitt þótt við þykjumst allt geta
við þurfum svo margoft af raunsæi að meta,
aðstæður breytast og allt fer úr lagi
og af þessu verður svo leiðindi og bagi.

Gefðu mér tíma og gættu að fleiru,
það gefur þér umsvif og tildrög að meiru.
Flýttu þér hægt, það er ljósfar í línum,
þú lærir og þroskast af hugsunum þínum.