Við áramót

Litadýrðin leikur
í ljósum áramóta.
Ánægjunnar allir
við elda þessa njóta.
En oft er skammvinnt skinið
og skuggi á tjaldið málar.
Því gleðin sanna er gefin
frá geislum eigin sálar.

Menn fylgja stormi og straumi,
 standa hvergi á verði.
 Bera enga ábyrgð
 að þótt skuldir herði.
 Sóa meiru og meiru,
 marka dýpri slóðir.
 Lifa hærra og hærra,
 horfa á aðrar þjóðir.

Áhugalaus aldrei
eigum hér að vaka,
eða aringlæðum
að eigin köku raka.
Ef enginn ber á eldinn
efni í nýjar glóðir,
brennur allt til ösku,
allir tæmast sjóðir.

Það gleymist oft sem okkar
afar nefndu dyggðir,
af færa dug til frægðar,
fegra og auðga byggðir.
Að vaka og standa á verði
vinnulangan daginn,
og bera fyrir brjósti
bús- og þjóðarhaginn.

Vandamálin víða
á vegi okkar standa.
Ef höldum höndum saman
hræðumst engan vanda.
Leggjum ljós og gleði
og líf í athöfn hverja,
það beinir okkar báti
boðans milli og skerja.

Vöðum ekki í villu,
til vinnings saman stöndum.
Fjölda af verkum færum
framtakssömum höndum.
Opnist blindra augu,
uppljúkist hvert hjarta,
svo öll við lítum ljómann
af landinu næturbjarta.

Hvert áratak sem endar
í eilífð tímans rennur.
Kyndill kærra stunda
í kvöld til ösku brennur.
Árið út er runnið.
Aftur ljómar dagur.
Við biðjum þess hann brosi
bjartur, heiður, fagur.

Ég bið þig, Guð að gefa
gleði á nýju ári.
Að þerra tregatárin,
taka kvöl úr sári,
og þinn kærleikskraftur
kveiki von og hlýju.
Beri landsins byggðum
birtu á ári nýju.