Vinarkveðja

Nú kveður kæra dalinn
hún Kristjana mín hér.
Ég átti ungur smalinn
mitt athvarf best hjá þér.
Að læra af lífsbók þinni
var ljós, er gafst þú mér,
það er mér enn í minni
og aldrei þaðan fer.

Þú reyndist mér sem móðir
á minni æskubraut.
Þó fenni í fornar slóðir
og fylli hverja laut.
Er vorið vermir hjarta
og viðkvæmt strýkur kinn,
þá blessuð blómin skarta
um bjarta dalinn þinn.

Þér vaka englar yfir
á Edens bjartri strönd,
en minning ljósust lifir
um líknarmilda hönd.
Um háa himinsalinn
Guðs heilagt ljósið skín,
og breiðir birtu um dalinn
á blessuð sporin þín.

Vertu sæl að sinni,
þig signi Drottins hönd.
Ég þakka kærleikskynni,
við knýttum vinabönd.
Það geymast svona sögur,
en sumar gleymast fljótt.
Þín braut var björt og fögur,
ég býð þér góða nótt.

Og að lokum þetta:

Nú er brotið blað á grein,
bærist hljóður strengur.
Brúnu augun, björt og hrein,
brosa ekki lengur.