Hvöt

Er víkingar sigldu að sóríkri ey
var sumar í lofti og angan af landi.
Þeir höfðu ekki annað en ferðlítið fley,
er farmönnum tíðum þá urðu að grandi.
Ísland þeir nefndu þá eyjuna þessa
við elskum það nafn og það munum við blessa.
Nú eigum við gangmikil glæsileg fley
með gufuafl, talstöð og hlaðin af vörum.
Er sigla um höfin að sólfagri ey
með syni vors lands, sem eru í förum.
Guð blessi för okkar fámennu þjóðar
til farsældar leiði þau, hollvættir góðar.
Hér grænkaði skógur úr fjöru til   MEIRA ↲

Er víkingar sigldu að sóríkri ey
var sumar í lofti og angan af landi.
Þeir höfðu ekki annað en ferðlítið fley,
er farmönnum tíðum þá urðu að grandi.
Ísland þeir nefndu þá eyjuna þessa
við elskum það nafn og það munum við blessa.
Nú eigum við gangmikil glæsileg fley
með gufuafl, talstöð og hlaðin af vörum.
Er sigla um höfin að sólfagri ey
með syni vors lands, sem eru í förum.
Guð blessi för okkar fámennu þjóðar
til farsældar leiði þau, hollvættir góðar.
Hér grænkaði skógur úr fjöru til fjalls
er frumbyggjar komu og námu hér landið.
Þeir hjuggu´ann og brenndu og unnu til alls
er aðeins var til þess að veita ´onum grandið.
En svona var hugsunin áður á öldum,
að eyða því fagra, þess sárlega gjöldum.
Nú glitrar hvert blómstur á grænkandi hól
í góðviðri vorsins um friðsælar nætur.
Það lifnar að nýju, sá kvistur sem kól
ó, komið og reisið hið máttvana á fætur!
Um heiðloftin kvakandi söngfuglar sveima,
þeir sækja okkur heim, til að elska og dreyma.
Hvar er nú, æska, þín árvakra hönd?
Því Ísland þig kallar til starfa og dáða.
Og frjómoldin angar frá fjalli að strönd,
þín fyrirhöfn borgast við akrana sáða.
Þú vormaður Íslands, á verði skalt standa,
sérð vonirnar rætast við störf þinna handa.
Því landið það virðir hvert vel unnið starf
er verðu því líf þitt hvert einasta dægur.
En niðjarnir taka það aftur í arf,
því æskan er máttug ef viljinn er nægur. -
Guð blessi landið á ókomnum árum
og auðgi þann gróður er liggur í sárum.
Hvar sem þú ferðast um framandi lönd
mun farsæld þín bíða í landinu heima.
Ó lát ekki, vinur minn, bresta þau bönd
við brjóst þeirrar móður, er enginn má gleyma.
Þín verkefni bíða til sjávar og sveita,
þeir sofa ekki á verði, er hamingju leita.
Ó bindist þið samtökum, sáið í reit
á sólríku vori í hlíðinni heima!
Því þá verður frjósöm og fögur hver sveit,
þín framtök mun sagan að eilífu geyma.
Þá gróandi skógur og grundirnar mætast,
mun gullöld að nýju, ef vonirnar rætast.   ↑ MINNA