Bæn

Svo segir Snorri Sigfússon: „ Sálmar Þorsteins hafa um áratugi svalað margri hrelldri og særðri sál. Þeir eru þrungnir af trúnaðartrausti og tilbeiðslu og heitir í auðmýkt og bæn. Þeir vitna um göfuga sál, gáfaðan mann og tilfinningaríkan, sem þekkir af eigin raun mannlegan vanmátt og veikleika........
Því vill hann biðja, en ekki kvarta undan sinni þungu neyð. Og öllum mönnum vill hann leggja þessa bæn á tungu: „