Enn er ég með óbreytt sinni

Enn er ég með óbreytt sinni
ærið söðulkær.
Bæði leiðist mér og minni
meri hús og bær.

Væri út um ísa hála
okkur betri stund.
Það er svellgljá yfir ála
ár og mýrarsund.

Mætti kveða kátt við skafla,
klakaþil á tjörn.
Merja sundur, mylja krafla,
merin bárótt hjörn.

Best er stökkið, bláar strokur
beint í fjarskans hyl.
Eins og þegar fífu fokur
feykjast undan byl.

Legg ég við og hnakknum hendi
hrygginn á og kveð.
Þó að á hvert land sem lendi
lundin ríði með.