Mótgangs óra mergðin stinn

Fé manna í Breiðafjarðareyjum gekk gjarnan í afréttum á landi á sumrum og svo var um fé Þormóðar í Gvendareyjum. Forustusauð átti Þormóður, mórauðan, sjö vetra gamlan, sem vanur var að skila sér í fyrstu göngum af fjalli. Eitt haust skilaði Móri sér ekki og var þó gengið þrisvar. Þá orti Þormóður vísu þessa. Segir Gísli Konráðsson að honum hafi ekki þótt hvarf sauðsins einleikið og því gert sér ferð í land til kirkju að Staðarfelli á laugardag. Síðan segir Gísli: „Daginn eftir var messað á Staðarfelli og fjöldi   MEIRA ↲

Fé manna í Breiðafjarðareyjum gekk gjarnan í afréttum á landi á sumrum og svo var um fé Þormóðar í Gvendareyjum. Forustusauð átti Þormóður, mórauðan, sjö vetra gamlan, sem vanur var að skila sér í fyrstu göngum af fjalli. Eitt haust skilaði Móri sér ekki og var þó gengið þrisvar. Þá orti Þormóður vísu þessa. Segir Gísli Konráðsson að honum hafi ekki þótt hvarf sauðsins einleikið og því gert sér ferð í land til kirkju að Staðarfelli á laugardag. Síðan segir Gísli: „Daginn eftir var messað á Staðarfelli og fjöldi fólks við kirkju. Þegar úti var, áður menn fóru frá kirkjunni, spyr Þormóður ýmsa hvort þeir hafi ekki orðið varir við Móra; neituðu því allir; þá gall einn við, sem var nærstaddur og heyrði á tal Þormóðar, og mælti: „Honum hefir sjálfsat verið stolið; það er ekki spánnýtt hérna á Fellsströnd, þó menn fái ekki fé sitt með tölu úr afréttum. Betur að allir béfaðir þjófarnir hérna væru fleingdir og heingdir“. Þá sagði Þormóður: „Jarmaðu nú Móri minn, hvar sem þú ert“. Í sama bili kom feikilegur jarmur upp úr manni þeim, sem mest hafði hallmælt þjófunum á Fellsströnd, því Móri ærðist og sem beljaði niðri í honum eins og hann ætlaði að springa. Furðaði alla þetta næsta mjög, en Þormóður gekk að manninum og bar upp á hann, að stolið hefði hann Móra. Sá hann þá ekkert annað færi en játa því, satt var, og það með, að étið hefði hann sviðin af Móra áður hann fór til kirkjunnar um morguninn.“ (Söguþættir eptir Gísla Konráðsson. Reykjavík 1915–1920, bls. 153)   ↑ MINNA