Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3128)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
ÚlfarFyrsta ljóðlína:Hver er hinn litli, er flöktandi fer?
Höfundur:Jón Thoroddsen
bls.124
Viðm.ártal:≈ 1850
Tímasetning:1848
Skýringar
Prentað í Norðurfara, 1. árg. 1848, bls. 13–14.
1. Hver er hinn litli, er flöktandi fer,fitlaus, úr átthögum villur hann er, hyldjúpan sjóinn að athvarfi á, ekkert sér land fyrir sármædda brá, >og dauðþreyttur vængjunum veifar.
2. „Ó, að mér trjálimar ætti eg hérörþreytta vængi að hvíla á mér, síg eg æ niður og seinast dett í sjóinn, hinn kalda, mig hryllir við því.“ >En guð heyrði bænir hins bljúga.
3. Fuglinn sér eyju úr æginum blámupp skjóta fagri með hávöxnum trjám, leið þangað sveigir og landinu nær, land hélt það fuglinn, er skip köllum vær >farma sem flytur að ströndum.
4. Hvíldinni feginn a siglu-ás sest,sjómaður lítur brátt flugmóðan gest, teygir út krummu úr bikuðum bol, í bak þrífur fugli, svo liggur við mol >blessuðu vængjunum veiku.
5. Hjartað í brjóstinu blaktir so ótt,blásvörtu augun full orða af gnótt, það eru bænir þess mæla ei má: „maður! eg hrelldur kom náðir þín á, >miskunna miskunnar þurfa!“
6. Sól vermir ísa og blágrýtis-bjarg,bæn þíðir aldreigi hjarta í varg, drápshönd því Úlfar að dýrinu bar, dagverð, þó lítinn, sér keypti hann þar, >mildi og manngæsku fyrir.
7. Haminn þeir reyta, en fuglinn burt flóá fjöðrunum ungu úr veganda kló; hátt yfir láði um loft-vegu blá, leið hann ei mæðir, og engi hann sá >farandi förunum anda.
8. Situr í austri, þars árdagur gljáríbygginn skýflóki, lítill og grár, líður í lofti, svo hægt og svo hægt, hirðir hann grunar þó veður sé þægt – >fuglinn þar fluginu léttir.
9. En skýhnoðrinn grái hann sortnar í svip,sótdimmur augunum gýtur á skip, og hylur í skyndi himininn blá, hristir svo vængi að drynur í sjá, >og haföldur háar upp rísa.
10. Þýtur í strengjum, en þrírifnar voð,þys verður mikill á kaupmanna gnoð, glímir og stímir víð brestandi bönd, er bjarga skal fjörinu, sjómanna hönd, >en afl dugar eigi mót vindi.
11. Brotnar þá stjórnvölur, brostin er rá,beljandi vindur og hafaldan grá ráða nú kjörunum firða og fjár, farmaður hnípir, en dauða rist spár >feigð hefur fölvan á vanga.
12. Því Ægir að skipsfjölum kreisti svo klærað knúarnir þrútna og verða sem snær; hriktir í borðum og hriktir í röng, hristir þar dauði, ei sviptan varð löng – >byrðing við klettana brýtur.
13. Missti þar faðir sinn frumvaxta nið,föður sinn ómálgi móðurbrjást við; leikur þar bára að heitmeyjar hring, hálum og köldum á sæþara bing >sveini til svefns þar hún vaggar.
14. Týnast þeir allir, en Úlfar af sæeinn komst með fjöri, en land ekki æ bauð hinum vegmóða fögnuð og frið, fór það svo hér, því að strendur þær við >byggð áttu mannætur mestu.
15. Þusti þar óvígur illþýðis herofan af landi, nær komumann sér; griða hann biður, þar miskunn ei má, mat sinn þeir vilja en refjar ei fá, >og hann því að höggstokki leiða.
16. Hvað er það undra, er heyrist við strönd?Hafaldan grimma – en skjálfa við lönd – í eyru hins deyjanda dimmum með nið dunar er brotnar hún klettana við: >„Maður er miskunnar þurfi!“ |
