Æskuást

Hví leitar það hljómdjúpi hörpunnar frá,
sem helst skyldi í þögninni grafið?
Ég kalla þó aldrei þá sól úr sjá,
sem sefur á bak við hafið!

– – –

Ég er eins og kirkja á öræfa tind,
svo auð sem við hinsta dauða,
þó brosir hin heilaga Maríumynd
þín minning frá vegginum auða.

Sakleysið hreint eins og helgilín
var hjúpur fegurðar þinnar,
sem reykelsisilmur var ástin þín
á altari sálar minnar.

Þú hvarfst mér og burt ég í fjarska fór,
en fann þig þó hvert sem ég sneri,
sem titrandi óm í auðum kór
og angan úr tómu keri.