Hræsvelgs andi ei gefur grið

Í Sögu Snbj. segir:
Þá var það eitt sinn í suðvestanveðri miklu, að við sigldum úr Breiðaflóa og norður fyrir Strandir, því að enga firði var mögulegt að taka fyrir kafroki, sem í þeim var. Vildu hásetar þá fá nýjar vísur til að kveða og urðu þær þrjár:
1. Hræsvelgs andi . . .

2. Í svona vindi er byljótt bátum,
brakar í tindum fjarri,
rokið þindarlausum látum
lýði blindar nærri.

3. Alda brestur, fram svo flæðir,
froðu í kesti setur;
strengja hestur áfram æðir
eins og mest hann getur.
Síðasta vísan er einnig á Vísnavef Skagfirðinga