Endurlausn

Haustskógur hrími þakinn
himinn og jörð mér var.
Kliður á vori vakinn
var mér framandi þar.
Húmnætur hljóðar stálu
hörpustreng útlagans,
otuðu ugg að sálu
andvökumanns.

Svört urðu sólskin ljóða
samrunnin efans skuld.
Leiðin í lundinn góða
lá í myrkviði duld.
Brotnuðu stef af strengjum.
Stuðlarnir grófust leir.
Haustbleikum horfinn engjum
hjúfrandi þeyr.

Hlakkaði á hverjum degi
hrævareldanna glóð.
Dagur skilaði degi
draumi um týndan sjóð.
Nótt fæddist af nóttu.
Nornanna seiður brann.
Illspár á sekan sóttu
sjálfdæmdan mann.
- - -
Líkt og fer léttum sporum
leysing fyrsta um hjarn.
Hríslaðist hljóðlátt vor um
haustnæturtregans barn.
Hljómblik frá horfnum strengjum
handan um myrkrið skarst.
Aftur frá grænum engjum
angan mér barst.

Var sem í vetfangshending
vorið fyllti mér skál.
Hljómbrot og afslepp ending
urðu sem tónabál.
Stjörnuljóð hrundu af strengjum.
Stef mitt sveif frjálst um geim.
Söngvar frá sumarengjum
sungu mig heim.