Skammdegi

Kaldir vindar kemba fjúk
á klökugu bæjarþaki.
Móðir dagsins, sól, er sjúk
sefur að fjallabaki.

Úti´ er þögult allt og hljótt.
En í hásal kvelda
kyndir voldug vetrarnótt
vafurloga elda.

Brúnadökk í blárri höll
brennir köldum ljósum
situr við og saumar öll
svellin gylltum rósum.

Veröld dagsins virðist mér
verða smærri´ og smærri
því af nóttin opnuð er
önnur miklu stærri.

Gefur hugmynd guðs um þrótt
gagnvart moldarbarni
einn að vera á auðn um nótt
úti´ á vetrarhjarni.

Þreytt af leit um loftið hátt
líknar, sorg að hugga
gleður augað lítið lágt
ljós í stofuglugga.

Veröld drottna heims er hjarn
heiðstirnd hvelfing nætur
þín ei - maðkur, - moldar barn
máttarveikt, sem grætur.

Þeim mun verða stríðið strangt
er stefnir burt frá sólu
og sér hættir allt of langt
inn í geima njólu.

Nú er fokin flest í skjól
fönn í köldum vindum
en gott að líta gull þitt, sól
glóa´ á efstu tindum.