Haust

Húmblæjur leggja haustsins sterku armar
hægt yfir landið. Blómið fagurrauða
leggur sig þreytt og fölt að flosi jarðar
finnur sér beð í mildum stundardauða.
Móðirin sefur sængum moldar í
sumarið læðist inn í draumsins heima.
Brosandi mun það brátt um loftið sveima.
Barnið mitt fær þá rauðan koll á ný.