Álfar hreykja issum sín

Gísli Konráðsson segir það tildrög þessarar vísu að Þormóður í Gvendareyjum og Hafnareyjar-Gvöndur (Guðmundur Sigurðsson í Hafnareyjum), sem talinn var fjölkunnugur, hafi eldað grátt silfur og sent hvor öðrum sendingar. Svo var það eitt sinn þá „Þormóður sat á palli um rökkur, er draugur kom að honum; varð Þormóði heldur hverft, er hann var óvarbúinn. Þóra dóttir Þormóðar sat skammt frá honum; urðu honum þá ljóð af munni, svo hún vissi hvað um var.“ Eftir að Þormóður hafði kveðið vísuna kveikti Þóra ljósið og „fékk þá Þormóður fyrirkomið draugnum.“ (Söguþættir eftir Gísla Konráðsson. Reykjavík 1915–1920, bls. 156–157)