Jórdan

„Blasir við landið svo bjart og svo frítt,
blómlegar slétturnar víðar.
Allt er svo fagurt og unaðarblítt,
allt er svo tignarlegt, frjálslegt og nýtt.
Brosa yið brekkur og hlíðar,
brosa við grundirnar fríðar.

„Annað var forðum á öræfaleið,
áttum vér kosti þá stranga.
Þjakaði’ oss hitinn og þorstinn oss sveið,
þreyttir vér stikuðum örlagaskeið.
Þungt var og þreytandi’ að ganga
þá yfir eyðimörk langa.

„Brosir nú við oss liið blessaða land,
bægir þó áin hin kalda;
beljandi fram hér hún brunar um sand,
býr hún oss torfærur, stofnar oss grand.
Dunar sú ógurleg alda,
yfir ei fært er að halda.“

Þannig kvað Ísraels örmædda þjóð,
er hún sá landið hið væna.
Ógnaði Jórdanar ægilegt flóð;
órólegt fólkið á bökkunum stóð;
óþolinmóðir þar mæna
margir á völluna græna.

„Jórdan þótt belji hér, Jósúa kvað,
„jartegn mun drottinn hér stofna.
Örkin guðs lifanda leggur á stað,
lítið, hve fljótinu verður um það.
Öldurnar rjúkandi rofna,
rennandi straumur mun klofna.“

Fólkið sig tók upp úr tjöldunum brátt,
tók niður’ að fljótinu’ að halda.
Prestarnir báru guðs helgidóm hátt,
héldu þeir fyrst út í straumfallið blátt.
Stóðst þá ei stórkostleg alda,
straumnum burt skolaði kalda.

Hopaði vatnið og hörfaði frá,
hóf sig upp tignarleg bylgja.
Efra sem múrveggur myndaðist þá,
mest rann hið neðra til þurrðar í sjá.
Nú var ei ógurleg ylgja,
örkinni gott var að fylgja.

Lýðurinn allur þar yfir um fór;
öldurnar farveginn hlóðu.
Vöknaði þar eigi þráður né skór,
þurrt komust allir; það jartegn var stór.
Prestarnir stöðugt þar stóðu
stilltir með örkina góðu.

Prestarnir síðastir lögðu til lands;
loksins var ferðin á enda.
Lýðurinn allur, þeir mörg þúsund manns
mikluðu guð fyrir varðveislu hans.
Hér fékkst þá loksins að lenda.
Lofgjörð var maklegt að senda.

Vatnið í farveg sinn fallið var þá,
flóði yíir bakkana víða.
Steina þeir tólf höfðu tekið í á,
til þess að niðjarnir skyldu þá sjá,
til þess sem lengst meðal lýða
lifði það kraptaverk fríða.

Ísrael Jórdan fór yfir um þar
áður sem hafið hið rauða.
Heim var nú komið sem heitið þeim var,
hlógu við dalir og fjallbyggðirnar.
Horfin var óbyggðin auða
öll bak við hafið hið dauða.

Enn þá vér daprir hér stöndum á strönd,
stynjandi’ á landinu nauða,
horfandi fram á hin friðsælu lönd:
fljúga vill þangað hin vegmóða önd.
Ægir oss djúpið hið dauða,
drottinn, hver flytur oss snauða?

Hver bægir öldunum ólgandi frá?
Einasti frelsarinn lýða;
fagnaðarlandið hann leiðir oss á,
ljómandi dásemdir skoðum vér þá,
lifandi í landinu blíða,
lausir við þrautir og kvíða.