Deyjandi hermaður

Ei lengur sólin sæla skein
á sollinn Hildar-leik,
og heljarsærðra hinstu kvein
þau hættu’ og urðu veik,
og koldimm gríma hauðr og höf
nú huldi þögul eins og gröf.

Við myrkvan vog á mjúkri strönd
einn maður aldinn lá,
um ennið studdi’ hann hægri hönd,
með holsár brjósti á,
en augun lýstu hetju-hug
og horfnra daga kappa-dug.

Ei við hans hlið neinn vinur stóð,
er vissi’ hans síðstu orð,
og eigi hné hans bana-blóð
á blíða ættar-storð;
hans byggð stóð Volgu bökkum á,
nú bjó hann gestur fjöndum hjá.

Hálfbrostnum augum upp hann brá
og ungling særðan leit,
er harla nærri honum lá
og hraustu lífi sleit;
hans auga starði oft á þann,
er æsku-lífið kveðja vann.

Í heiftar-fullri Hildar-þrá
með hraustri kappa-lund
þeir bana-spjótum bárust á
og blóðga vöktu und;
nú hugði ei hinn aldni’ á stríð
og unglings brá var friðarblíð.

Og nóttin huldi hæð og dal,
það heyrðist ára-glam;
og í því máni’ úr uppheims-sal
kom undan skýi fram,
hann sá hvar lenti lítið fley,
á land upp ganga sá hann mey.

Sem vofa þögul vals um slóð
hún vendi’ og felldi tár,
hún dreyra-strauma djúpa óð
og drengja leit á sár;
en aldurhniginn halur leit
á hennar för um dauðra reit.

Á ina þöglu meyjar-mynd
hans milda auga sá,
er leið um valinn létt sem hind
og lítt við ógnir brá;
hann gruna tók, hví grátið sprund
svo gengi þar um nætur-stund.

Og hægt og þögul hans á fund,
þars hinn nam blunda rótt,
nú gekk hin unga auðar-grund
um unnir dreyra skjótt;
við bleika mánans birtu þá
hið bleika unglings lík hún sá.

Hún kendi skjótt og kallaði’ á
hið kæra nafn, en ei
ið særða hjarta svar nam fá;
að sveinsins barmi mey
þá hneig, en fjör var horfið allt
og höndin stirð og brjóstið kalt.

Þá hné af öldungs auga tár
og orð hann mælti hljótt,
sem aðeins drottinn heyrði hár
og heljarþögul nótt;
og fram hann gekk eitt fet með ró,
að fótum meyjar hné og dó.

Hvað þýddi augans huliðsmál
og hans in síðstu orð?
Hvað þýddi tára brennheitt bál,
er blóðga hné á storð?
Seg mér, hvað hans í huga bjó,
er hné hann jarðar til og dó.

Hvort vildi’ hann friða hjarta þjáð,
er hóf hann veikan róm?
Hvort bað hann drottin heitt um náð
í hinum mikla dóm?
Hvort grét hann eymdir ýta við,
er ávallt svipta’ og sviptast frið?

Fjandmaður hann af fjarri strönd
oss flein á móti bar;
þó taktu klökkur hans í hönd
og hugsa’ ei hver hann var;
því hatrið lífs er hefndar-gjöf,
en hefndin aftur snýr við gröf.