Ljósálfar

Svífur ljósálfa fjöld um hið kyrrsæla kvöld
og af kyndlunum bjart verður náttmyrkrið svart.
Eins og gneistaflug þétt áfram liðandi létt
smýgur loftið í gegn þetta tindrandi regn
þessi góðkunna glóð,
þetta glysfagra blys.

Jafnvel lamaðan hug getur hafið á flug
yfir helmyrkra bik þétta ljósálfa blik,
svo við lífið í sátt upp um héiðloftið hátt
getur hafist hver önd, sem vill nema sér lönd
ljóssins hásæti hjá,
þar sem húmar ei rúm.

Þegar endað er skeið, og mitt líf sína leið
hefur liðið of fljótt, eins og draumur um nótt, –
vil ég fljúga um geim, yfir gervallan heim,
vera geislandi sál eins og ljósálfsins bál.
Uppfyllt þá er mín þrá
og til þarfa mitt starf.

Ó, þú ljósálfa bál, að þér laðast mín sál.
Þú ert ljósdrottning mín, þegar sólskinið dvín.
Þegar önduð og stirð er á hausti þín hirð
og þín hátign er byrgð ertu í einrúmi syrgð.
Verði hróður og hljóð
þér til hróss, — drottning ljóss!