Vesturdalur

Í Vesturdal, hvar vorsins perlur glóa,
af veðursæld því blómin snemma gróa,
og brekkur skrýðast skarti mót
skærri himinsól;
hún slétta, væna velli
um vermir dala ból.
Sveitin fríð fjörðinn Skaga prýðir,
sveitin fríð, frjó með hrís og víðir.
Sveitin fríð.

Í skjóli millum Skagafjarðar dala
hann skreyttur blómum kvikfé náir ala.
Með silung ár þar allar
til unnar hraða sér
og gullinn strengur Gjallar
á gljúfra hörpur ber.
Fjöll og gil fagran dalinn prýða.
Lax í hyl leikur sér þar víða.
Lax í hyl.

Í fornöld klaustur fram í Lambatungum
stóð fagur bær með skógarhlíða bungum;
átján hurðir á hjörum
er hermt að væru þar.
Á haustin magnað mörum
og mjög gott kvikfé var.
Kjarnbest grös giljum þar í spretta,
kjarnbest grös gnípum undir kletta.
Kjarnbest grös.

Á Giljum landið gott er fyrir kindur,
þar gnæðir sjaldan mikiil norðanvindur
en nyrst í dalnum dýra
er dáðrikt Bakkakot
og þar af hollum högum
vel hafa kindur not.
Eg þar best undi fyrr á dögum,
eg þar best úti’ í grænum högum;
eg þar best.

Þig, Vesturdalur, verndi drottinn góður,
og vel þinn jafnan blómgist sumargróður,
svo innbyggjendur alla
þar alvalds leiði hönd,
sem fram til búa fjalla
langt fjarri sjávar strönd.
Dalur kær! Drottni í þér friður –
dalur kær –, dyggð og kærleiks siður.
Dalur kær.