Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Svangir gestirFyrsta ljóðlína:Hann hoppaði glaður um húsþakið mitt
Höfundur:Ólína Andrésdóttir
bls.87–91
Viðm.ártal:≈ 0
Tímasetning:1923
Skýringar
Framan við kvæðið stendur:
Þetta kvæði er þannig til orðið að einn dag í fyrra vetur [þ.e. 1923] er ég kom heim til frú Guðrúnar, ekkju Þorsteins Erlingssonar, segir hún mér frá þessu, er kvæðið skýrir frá. Um leið gat hún þess, að hún hafi þá eftir nokkra daga lofað að segja dálitlum flokk barna eitthvað um dýrin – og brýna fyrir þeim miskunnsemi við þau. – „En“, bætti hún við, „gaman væri að segja þeim það í kvæði, þau mundu muna það best“. 1. Hann hoppaði glaður um húsþakið mittog hirti þau korn er ég stráði, og vorljóðið indæla söng hann þar sitt, þann söng er af hjarta ég þráði. Með brauðmolum kvæðið ég þakkaði þitt, sem þíðum og sólskini spáði. 2. En svo komu fleiri, sá flokkur varð stór,minn fögnuður stækkaði líka. Já, börn mín, sá vísir til mikils var mjór, sem mig gjörði sæla og ríka. Er hlýnaði í veðrinu, hópurinn fór, ég harmaði gestina slíka. 3. En haustið kom aftur með hörku og snjósvo hver og einn vorgestur flúði, og skammlífur maðkur í moldinni dó, en mjöllin að blómfræjum hlúði. En sólskríkjan alein sat eftir með ró, á ástríki mannanna trúði. 4. Ég stráði á borðið, sem breitt hafði mjöllmeð bláhvíta líndúknum sínum, og hrópaði: „Kom þú nú, hjörðin mín öll, með hungruðu vinunum þínum.“ Mér reyndist samt óþörf sú ræða og köll. Þeir rötuðu að molunum sínum. 5. Enn ómar í minninu söngurinn sásem sæla frá umliðnum dögum, sem barst til mín snjóþakta borðinu frá, með blíðróma, heillandi lögum. Ó, það voru ókunnug þrastahjón smá, er þeim stýrðu hljómbylgjuslögum. 6. Ó, síðbúnu þrestir, þið sunguð um tréð,er svipst hafði laufinu fínu, og sólskríkju fjöldanum flæktust þið með, sem flögraði að brauðinu sínu. Þið dvölduð þann vetur og glödduð mitt geð sem gestir hjá borðinu mínu. 7. Þeir hugprúðir snæddu úr hendinni á méren hurfu á vorbjörtum degi; er þráin og ástin í burtu þá ber, um bláloftin finna þeir vegi, því hreiður að byggja í borginni hér, ég bjóst við þeir þyrðu það eigi. 8. Nei, sólskríkju-foringinn ferðinni réð,með flokkinn að heiðinni lagði, en fallegu þrestirnir fylgdust ei með, og fáir og daprir í bragði þeir svifu yfir garðinn og settust á tréð. Nú söng hún þar ein, en hann þagði. 9. Ég sá, hann var veikur, hún valdi' honum skjólund vorblóma lágvöxnum runni. Þar vininn sinn kæra á ormum hún ól, því allt vildi 'ún gjöra' er hún kunni. Og harm sínum breytti 'ún í sumar og sól og söng fyrir þann er hún unni. 10. Svo var það einn morgun, ég vaknaði seint,en vindurinn þaut yfir stráin, að leið mína að runninum lagði ég beint. – Hann lá þar á jörðinni dáinn. Frá sorg minni ekki ég get ykkur greint, ég grét er ég jarðaði náinn. 11. Og enn koma fuglar og finna hér hléog fagna ef boðinn er greiði, og hópa sig saman og syngja á tré, þar sorgin mín tárfelldi' undi meiði. Ég ávallt að haustinu síðar þar sé sóley á þrastarins leiði. – – – 12. Og nú hefi' ég sagt ykkur söguna þáum söngfugla hópana mína sem koma í hópum en fara mér frá, er finna þeir sólina skína. Og nú vil ég, börnin mín, benda' ykkur á að bjarga 'inum veika og styðja, og sýna þeim líknsemd er minna sín má og málsins er varnað að biðja. 13. Ó, sigaðu' ei hundunum hjarðirnar á,er hópinn þú rekur úr túnum. Ó, mundu eftir ullinni mjúkhlýju þá og mjólkinni úr blessuðum kúnum. Ef áttu að góðvini hest eða hund, og hafi' hún kisa á þér mætur, þá munu þau allmarga stytta þér stund og stöðva þín tár ef þú grætur. 14. Og vittu, að fuglanna faðir sá ersem föður þinn gaf þér og móður, og mundu að auga hans ávallt þig sér, ef ertu ekki skepnunum góður. Og ver því á kærleikans framkvæmdir fús, það farsæld og unaðsemd léði, því hafir þú auðsýnda miskunnsemd mús þú munt af því uppskera gleði. – – – Ágæt fékkst þú efni mér |
