Minning

Það var um haust, er himinsunna blíð
af heiðum boga var að ægi liðin,
en mána-geislar gylltu fjalla-hlíð,
ég glaður hlýddi’ á lækjar-bunu niðinn;
og norðurljós við bláa fjalla-brún
blikuðu skær um heiðríkt stjörnu-veldi,
og bleikar engjar of og slegin tún
ununar-bjarma sló á þessu kveldi.

Þá gekk eg, mæra meyja, þér við hlið
og munarsæll við þína studdist hendi,
saman um ást og æsku ræddum við,
og auga þitt mér hlýja geisla sendi.
þá horfði’ eg djúpt í hreina augna-lind,
sem hjarta þitt til botns eg vildi kanna;
í þeirri Eden sá eg enga synd,
en saklausa’ ástar-tryggð og gleði sanna.

Þá gleymdi’ eg heim og gleymdi sjálfum mér
og glaður þáði koss af þínum munni,
í leiðslu hné ég hægt að barmi þér
og himinveigar drakk af vara-brunni.
Þá fannst mér létt að efna hvern þann eið,
er æskan sór í munar-sælu-draumi,
þá kenndum við ei kaldan harm og neyð
komandi daga’, er svaf í öldu-glaumi.

Sú stund er liðin, liðin sælu-tíð;
lind þinna sjóna hrein er ekki lengur,
úr hjarta þínu’ er horfin Eden blíð,
þar hreyfist enginn munarklökkur strengur.
Þig höggormurinn hefir illa villt;
þú hefir bergt á epli, sem var bannað;
þú hefir allri ævi þinni spillt.
Ástin er gleymin— það við getum sannað!