Minni konungs

Þú sást, gylfi, göfgu jökulmeyna
greiða hafið enni björtu frá,
völlinn helga hörmum sinum leyna,
Heklu standa fólgnum glóðum á.
Hversu fannst þér, vísir, þjóðin vaka,
vættir Íslands, hilmir, fagna þér?
Hér er markið, hvernig vættir taka
hverju því, sem konungsmerki ber.

Vættir okkar vaka tíðast hljóðar,
vini kjósa, ráða landsins tryggð;
Einars fylgja’ er útnessvörður þjóðar,
aðrar skima hver úr sinni byggð.
Sá er boði fyrstur fastra tryggða
fólksins, eftir næturmyrkrin löng,
þegar vættir vorra fósturbyggða
vakna til að hefja morgunsöng.

Er nú, fylkir, fjarri slíkur dagur?
Fólkið tók í þína mildingshönd;
konungsnafnið glæsti forðum fagur
frægðarljómi’ um gjörvöll Norðurlönd.
Nú vill landið meira þoka mega
mörkum þeim sem neyðin hefir sett.
Nú vill þjóðin tyggja traustan eiga,
til að vernda heiður sinn og rétt.

Fylkir vor. Í öllum okkar sögum
er þeim kóngum fegurst merki reist
sem hinn sterka sveigðu fyrir lögum,
sem hinn smæsti gat að fullu treyst.
Fegri bænir á hér ekkert hjarta,
en þú, kóngur, mættir líkjast þeim;
veiti þær þér framtíð fræga’ og bjarta,
fylgi þér að Sjálandsströndum heim.