Sit ég og syrgi

Sit ég og syrgi mér horfinn
sárt þreyða vininn
er lifir í laufgræna dalnum
þótt látin sé ástin.
Fjöll eru og firnindi vestra,
hann felst þeim að baki.
Gott er að sjá þig nú sælan,
þá sigrar mig dauðinn.

Heldur var hart þér í brjósti,
að hót ei nam klökkna,
er sviptir mig samvist og yndi,
mér svall það um hjarta.
Horfið var mál það af harmi
er hlaut þig að kveðja,
sárt réð þig gráta úr garði,
ég græt þig til dauða.

Leiðast mér langvinnir dagar,
en lengri þó nætur,
heims er því horfin öll kæti,
til himna vill sálin.
Sorgin mér syrtir í augum,
ég sé ekki að ganga,
en veit að fá eru fetin,
uns fæ að sjá ljósið

Gott er að ganga til hvíldar
og grátin að sofna,
betra er að vakna til blíðu,
brosir mót eilífð,
Sönginn þann hefja hinn sæla,
er sít vildir heyra,
þá með þér ég dvaldist í mæðu
sem mér var þó dulin.

Leist mig títt ljúfur í hjarta,
ég leit þig á móti,
Leiðstu mig illa, er áttir,
en eg leit þig kæran.
Lýttir rnig sök fyrir litla,
því líða má harma.
Þú lítur mig loksins á hæðum,
en lýtir þá ekki.