*Lækurinn og fjólan

Lækur hægum líður straumi.
Lágt við bakkann unir smá
fjóla sælum sólskinsdraumi,
svalar öldur líða hjá;
iðan bláa bunar tær,
bjartrar skugga endurslær,
tómri mynd, en meira biður
munarsætur lækjarniður.

{Lækurinn:}
Sérðu ei bárur silfurskærar
sólu móti hefjast allar?
En hvað mildu munarskini
mynd þín sjálfrar á þig kallar!

Heyrirðu ekki unaðsværan
óma niðinn bökkum undir,
döggu höfga sem þiv svæfir
sólarvana um næturstundir?

{Fjólan:}
Sé ég kvíðinn strauminn stríða
og stynja heyri niðinn væra;
vermir á fögrum foldar barmi
fjólu hýra sólin skæra.

Austanblær á morgni mærum
mjúkur fyllir veðrahöllu,
blessar og faðmar blíðum kossi
blómin öll um græna völlu.

{Lækurinn:}
Hefurðu ei litið lauga iðu
lokka svarta, hálsinn bjarta,
brjóstin meyjar, limu ljósa
líka mjöll í straumnum skarta.

{Fjólan:}
Risin drós úr djúpi ljósu –
dropar líða af hári niður –
breiðir snjóvga blæju’ á stráum,
blunda’ eg skugga hennar viður.

{Lækurinn:}
Sofðu við mitt brjóstið blíða,
björtu skal eg daggarflóði
sveipa þig og votri í vöggu
vagga þér, en kveða í hljóði.

{Fjólan:}
Halda rætur mér við moldu,
meinuð er ást á læki hreinum,
til mín komdu og faðmi feldu
fjólu sem er kær þér einum.

Upp á bakka lækur líður,
lykur örmum fjólu blá;
ástum magnast straumur stríður,
strax hin veika brotnar þá.
Klökknar lækur, liðna ber:
„Litla fjólan unni mér,
ástargjarn eg ástar beiddi,
æ, mitt faðmlag hana deyddi.“