Einlífi

Þreyi ég lengi að Lofnar mey engi vill ljá mér sinn huga;
eyðist mér gengi og ununar fengi, því ekkert vill duga;
forgefins strengi’ ég fiðlunnar dengi, mitt fálæti’ að buga.
Svo forðum mengi Miðgarðs á vengi mókti þrjá tuga.

Menn þegar ganga um leiðina langa frá landnorðurs slóðum,
mig fer að langa að mætti ég fanga miða frá fljóðum;
hryggðin þá stranga mig hart slær á vanga, er höldum frá góðum
tómhentur spranga má, kots líkur kranga, með kinnum skammrjóðum.