Tekinn málstaður Númarímna

Sjálfrar Iðunnar annar ver
aumingjann Sigga þyrnum stingur
(hvössum málbroddum hreyfir slyngur)
ljóð hans saxar og sundur og sker.
Niður að dimmri Niflheimsströnd
nennir að krækja um bjarta morgna;
skrímsli sér leiðir ljótt við hönd,
lygi gallsvarta, djöfulborna.

Þennan andskotans versta varg
vígir hann sínum menntabróður,
þylur vanstilltan vígsluhróður,
hóf leggur undir harðast farg.
Vorkunn og mannúð vísar burt,
vígamannlega streng fer að toga,
afbýðisamur orðið hvurt
ykkir og skýtur máls af boga.

Hann vissi þó að Braga brúð
blómgresi las á Sygnár engi,
og á Horndranga horfði lengi
starsýn og kaldra kletta skrúð.
Hann vissi þó að hróðrar goð
hveitibrauð át með dýru sufli
klæddur í lín, og reif sér roð
röggvuðum skyktur vaðmáls-kufli.

Hann vissi það að volgan blæ
kýs ástkærasta beðjan Braga
á beði rósa mjúkum draga
ljúft inn í vit sér æ og æ.
Veit hann þó ei að vegleg snót
veltir sér títt í hvanna-stóði
og hefir einatt helgan fót
hvítu laugaðan jökulflóði?

---

Verði Styrr stóri jan,
stem staglast á Flórían*
lítið tel ég hans hrós
þó haldi með Fransós.**