Haustkvöld

Harmablíða haustdagskvöld!
liðins sumars kveðju kæra
klökkvan blæ þú lætur færa
hálfrökkvuð um hæða tjöld.
Dæmd sem væri dauða til
náttúran því náföl hlýðir,
nauðug kveður liðnar tíðir.
Það er sorglegt sjónarspil!

Gráti þrungin grúfa sig
höfðum yfir hárra fjalla,
haldið fá sér uppi valla,
skýin þung og skuggalig.
Skímu slær í hvolfið há
rofs- í vestri -roði bleikur;
raunabros, svo viðkvæmt, leikur
foldar vanga fölvum á.

Geigvæn kyrrð á öllu er.
Hvað mun búa henni undir?
Hátíðlega slíkar stundir
föðurbending færa mér:
Lífsins sumar líður skjótt;
fer á eftir feigðarvetur;
fólvan blæ á lífið setur.
Dimmir húm af dauðans nótt.