Aldarlok (1900) I

> I
Get ég varla grátið nú,
gamla öld, við kveðju þína.
Mislynd varstu og miður trú,
mér þó segðist unna þú;
færðir sorg og brest í bú,
bast í læðing orku mína.
Get ég varla grátið nú,
gamla öld við kveðju þína.

Fátt ég á við fríða mey,
fólk sem kallar dóttur þína.
Mér hún sinnir öldnum ei.
Úti er ég við strandað fley.
Hún mun nefna Njörð og Frey,
nýuppstrokna biðla sína.
Fátt ég á við fríða mey,
fólk sem kallar dóttur þína.

> II

Komin er stundin.
Kallar aldafaðir:
„Legg þig í djúpið liðna tíð!“
Horfum vér hljóðir
horfnum eftir dögum.
Seingrónar benjar svella lýð.

Margs er að minnast,
margt sem angri veldur.
Vangæsla og léttúð vort er mein.
Náttúru nauðsyn
neyðir oss að klaga –
Oft vörnin brást – hún varð of sein.

Margs er að minnast,
mörgu vert að fagna.
Guði sé lof fyrir liðna tíð!
Alveldis-armur
áfram knúði merkið
íslenskt er háðum aldarstríð.

Fjallkonan aldna
fótabað sér tekur
helköldum fram í hrannar ál.
Auk henni lífsmagn,
alvaldi drottinn!
eilífi kraftur og alheims-sál.

Verm hjörtun, herra!
Hlítir menntun eigi;
blysið er kalt og bjarminn deyr.
Lýs oss sól sólna;
sannleiks er a leita
– hans sem vér þörfnumst hverju meir.

Far þú í friði,
framtaks öldin mæra!
Mynd þína speglar morgunsól.
Kærleikans ilmjurt,
kristindómsins lilja,
mun þroskast enn við þeirra skjól.

Roðar um tinda,
rennur fram af djúpi
Nýársdags sól með nýrri öld.
Ljósanna faðir!
ljóssins klæð oss tygjum.
Rétt oss af hæðum hlífðarskjöld.