Glerhallavík

Söngfuglinn þegir, sefur gróinn bær.
Sólin á tindana kvöldbjarma slær.
Sunnangolan andar á sef við óskatjörn,
sofa þar í brekkunni lítil álfabörn.
Litbrigði skreyta björg og bláan fjörð.
Blikinn út við eyjar og sker heldur vörð.

Hún situr undir hamrinum, in sviphreina mær.
Sólgleði og fegurð í augunum hlær.
Óskasteininn hlaut hún álfunum frá.
Enginn má þó vita, hvað ’ún kaus sér að fá.
Hún kemur alltaf síðan, er sól á fegurst völd,
og situr undir hamrinum á Jónsmessukvöld.

Glerhallinn fagra hún geymir þá í mund –
sem gaf 'enni heilaga óskastund.
Hún elskaði eins og guðir og óskaði svo heitt,
að allt það, sem hún þráði, var samstundis veitt.
Sveitin og landið og sjórinn urðu eitt,
sál hennar og draumur, og þó var engu breytt.

Svo dó hún — inn í fjallið, en hún dvelur þar enn
og demanta óskanna skapar fyrir menn.
Hún dreifir þeim með ströndinni, en báran, björt og rík,
í brjósti sínu flytur þá í Glerhallavík.
Gangirðu þangað skólaus, er rökkva slær á rein,
réttir óséð hönd að þér hvítan óskastein.

— En enginn skilur vorið og óskanna þrótt
sem ekki hefur vakað á Jónsmessunótt.