Litla stúlkan sem dó

Í lundinum kæra hún lék sér í ró,
og ljúfast var gaman við blómin að hjala.
Í glóeyjar faðmi um gullin sín bjó,
en geislarnir þutu um hóla og bala,
svo blíðfagra mærin þar bliknaði og dó
sem blómið er fölnar í vornætur svala.

Mitt ljúfasta barnið með lokaðar brár
nú liðið er frá mér, ég höfuð mitt hneigi
og titra af harmi, því sorgin er sár,
að sjá þig ei framar og heyra þig eigi.
Ó, blessi þig drottinn um eilífðar ár,
ég ávallt þín minnist að síðasta degi.


Hallfreður
Víðir 12. ágúst 1938. Kvæðið einnig varðveitt í eiginhandarriti.