Jólavísa

Senn styttist nú húmið og haustnóttin löng
og hækkar á loftinu sólin —
en hví skyldi ég vera að syngja ykkur söng
sem sjálf hafið kvæðin um jólin?
Þið vitið, eg á ekkert andríkis flug
og er ekki á kórsöngva laginn.
og lagið sem ómar mér efst upp í hug
á illa við hátíða-braginn.

Hver almennings gleðifrétt eru mín jól,
sem ákveða ei tíminn né höfin.
Hver mannkynsins ljósrönd mín langdegis sól,
eins ljúf er mér vaggan og gröfin.
Svo rétt mér út hátíðar-hugann þinn fjær,
og hjartað eins langt, í ið skemsta,
sem lýður þinn byggir, sem landið þitt nær,
sem ljóð þitt er kveðið ið fremsta.

Og barnið í jötunni, Messias minn,
er manngöfgið það sem við höfum.
Og englarnir mínir er hópurinn hinn
með hörpurnar, mannval í gröfum.
Og sá sem að glatast til heljar, er hann
sem harðýðgin þjáir og beygir,
sem á hvorki málstað né árnaðarmann,
sem átroðning líður og þegir.

Og við þykjumst all-flestir upprofið sjá
og árbrún af fegurri tíðum —
en vökuna stytta til morgunverks má
á meðan við þraugum og bíðum.
Svo tak þú hans málstað, er segir þér satt
og svikin og ranglætið hatar
og sendu þar jólakvöld góðvilja-glatt
sem guðsþakka-skinið ei ratar.

Og halt uppi virðing hvers verðleika-manns,
ef vanþökk tróð gröf hans í eyði,
þá græddu þó meið yfir moldinni hans
til minja, og hlúðu að því leiði.
Og lát ei þá grunsemd þig fæla því frá
hvort faðir þinn réði því svona. —
Að bæta úr flónsku sem feðrum varð á
er fremdarverk ættgóðra sona.

Til hans væri — gleymt hvort hann árvakur er! —
ei óskylt að nú væri munað,
sem settist við kveldlampann kyrlátt hjá þér
og kveikti þar fegurð og unað —
en lágt stígur hún, þessi hátíðasól,
í hávetrar rökkvaða geiminn.
Og stundleg þau verða og stutt þessi jól,
og staðlaus, því við erum gleymin.

Það jólar að ári, það helzt við í heim',
þó helgidags boðskapnum linni.
Og kannske við glöggvum þá hátíðahreim
í hálfkveðnu visunni minni.
Og ef til vill hugsast oss hátturinn sá,
að hátíðir fylgist með sólum,
svo við höldum, góði minn, þríheilagt þá
og þrettándann teljum með jólum.