Erfiljóð um Tómas Tómasson frá Háagerði

Öflugur* Ægir
í æsingi
olli tjóni
öldufáki*
er* Tómas hlaut
týna dögum
ýturfrækinn
fyrir auðri strönd.

Ei varstu sjálfráð
er svona féll
(beiskir eru harmar
í bölheimi),
það voru sköp
er skiptu þannig
og alföður lögmál
í árdaga sett.

Sá var myrkvastur
sorga dagur
og erfiðastur
ævi minnar,
þegar er Rán
í reginmóði
krafði hal ungan
í kalda sæng.

Fár var hans jafni
að fremd og snilli,
atgjörvi, dugnaði
og eðlisháttum,
glöggskyggn hann var
og geðsvinnur,*
gætinn í hegðan,
guð elskandi.

Margs var lagið
mætum sveini,
er snotrum hal
henta þykir,
tállaus vinur
og trúfastur,
hóglyndur hvers dags
og hugkvæmur.

Nú er dagstjarna
dyggðugs vinar
dimmum byrgð
dauða skýjum,
en andinn frjáls
með engla grami*
fagnar rór
röðlum ofar,

þó að í úrgu*
unnar skauti
bíði bein
á beði þarna,
gegnum ókomnar
alda raðir,
liðin úr minni
láðs* byggjanda.

Veit ég að alskyggn
anda faðir
lætur þau geymd
en glötuð eigi,
þar til er árgeislar
efsta morguns
dreifa yl
að dusti þeirra.

[1] Lbs. 565 8vo. Kvæðasafn, ýmsar hendur.

1.4 Ofar línu virðist standa, þó óljóst: „(er) þú mest nú annt.“
2.1 Yfirstrikað er „Þá er.“
2.4 fákur (hestur) öldu (sjávar) = skip.
2.5 Hér er strikað yfir „og“ en „er“ ritað ofar línu.
5.6 svinnur = vitur.
7.6 engla gramur (konungur) = guð.
8.1 úrgur = votur, úrugur.
8.8 láð = land.