Erfiljóð um Helgu Gunnlaugsdóttur í Efra-Haganesi

Runninn er röðull til viðar
því rökkvar á brautum,
húmskugga saknaðs og sorga
svifar um veldi,
fjölskreyttar dagrósir drúpa
enn deyjandi hljóði
lá*-brostin hafalda hrynur
að Haganess ströndum.

Drótt* vakir harmur í huga
því horfinn er sjónum,
veglyndi svanninn úr sæti,
það söknuði veldur,
gengin er Helga til grafar
því guð vildi hefja
hreinskilna sálu til sælu,
þar sorg heyrist engin.

Bliknað er brjóstið hið hlýja
svo bærist ei lengur,
hjartað sem mannkærleiks mjúka
meðaumkan geymdi,
hjöðnuð er talblíða tungan
sem tregendur gladdi,
og helstirnuð höndin sem rétti
hungruðum fæðu.

Háttprúða Haganes grætur
hýbýla prýði,
henn[ar] því seint verður setinn
sess að jafngildi,
gætti hún vegs í að gjöra
svo geðjaðist öllum,
sinnar var stöðuglynd stéttar
styrkur og sómi.

Sæl er þess Helga að hefur
svo hyggjusamlega
dáðríku dagsverki skilað
við dagsetur lífsins,
nú er hún kjörin til kvíldar
en kvittaður andi,
alsæla lífinu lifir
með ljóss anda grami*.

Þó runninn sé röðull til viðar
og rökkvi á brautum,
enn leikur brosfagur bjarmi
um brúnir á Esjum,*
það er sú mannkosta minning
sem mun ekki gleymast
og lofgrónum laufkrönsum hleður
að látinnar moldum.*

******

Á meðan þú frostrósa feldinum klæðist
fjallkonan gamla! og blóm grær um hlíð,
dóttir þér aldregi dyggðugri fæðist,
dáðrökk í þrautum, jafnt hreinlynd og blíð,
fyrr munu ár þínar forbrekkis[7] renna
en fyrnist úr minnum hjá innlendri þjóð,
að Helga var fyrirmynd forsjálla kvenna,
frændrækin, göfuglynd, tryggföst og góð.

— — —

1.7 lá = bára við land, sjór.
2.1 drótt = fólk, menn.
5.8 gramur (konungur) ljóss anda = guð.
6.4 Fjallsheitið „Esja“ virðist ekki þekkt í Fljótum eða Haganesvík, hugsanlega átt við fjöll almennt.
6.8 Á eftir þessu erindi er merkið „V“ sem að jafnaði táknar lok kvæðis en næsta erindi virðist einnig eiga við Helgu.

* „forbrekkis“ merkir að fara niður brekku en í líkingamáli þessa síðasta erindis er miðað við að fara upp í móti.