Perluvísur *b

Perluvísur* (ljóð)
gjörð (um) eftir ungbarnið
Margrétu Ólafsdóttur
amtmanns Stephanssonar,
er fæddist - - -,
en sálaðist - - -,
gjörðar í martio 1773 (eður sama árs)
af þeim, sem í anda slíkar
G-uðs P-erlur S-koðar,
með lag sem Friðreks varði.

Eg veit
eina perlu skæra,
átta á landi hér.
Ei leit
eg þá fegurð kæra,
en andinn sagði mér.
Um reit
hún nú horfin er.
Viltu vita hið sanna,
vel má eg segja þér.

Mær hét,
mætar glöddust dróttir
mætrar fæðing við,
Margrét,
amtmanns Ólafs dóttir,
ungbarn nýborið.
Ei lét
lausnarinn á því bið,
að hún fögur yrði
að egta perlu sið.

Sá kann
perlur best polera
perlu skaparinn,
sá vann
svo við þessa gera,
signaður meistarinn,
þá hann
helgan anda sinn
skenkti og lét skærasta
fyrir skírnarvatns sáinn.

Í kaf
eftir perlum fara
oftlega syndir menn,
djúpt haf
dýfa ei í sér spara
djarfir á vinninginn,
upp af
sjávar grunni senn
dýran feng færandi
með frægð og launin þrenn.

Dýpst bað
drottinn í sér steypti
dýrstur kvala hér,
með það
mannkyn ást hans keypti
mæt til handa sér;
annað
oss hans miskunn tér;
þar var meyjan mæta,
Margrét, nefnd og gjör.

Margt ljós
margar perlur sýna
mönnum þægilegt,
fær hrós,
fegurð með sem skína,
fullt og nægilegt;
gjörð rós
gefur það frægilegt,
því framar sem fleiri eru,
frítt og dægilegt.

Mörg er
gáfan andans góða
gefin trúuðum;
hvör sér
hrósar meðal þjóða
með helgum nytsemdum,
víst ber
vitni hans dásemd um,
hverri fegurð fremri,
sem finnst hjá perlunum.

Hreint fræ
himins niður falla
halda lærðir menn
í sæ,
af sem perlan gjalla
upp í skeljum renn,
eg ljæ
eyrun þessu senn,
veit mig þó ei vita
vissan sannleik enn.

Hitt veit
hvör mér kristinn meður,
að heilög nýjan* manns
háleit
af hæstum krafti skeður
himinráðandans.
Öll sveit
hrósi verkum hans,
frægi fæðing tvenna
og fríðan perlukrans.

Nýt* bar
nafn og rentu sanna
nýfædd jugfrú hrein,
ung var
yndi foreldranna
augans jafnt við stein;
því þar
innra mannsins ein
fegurð var hin fremsta,
sem fyrir guði skein.

Hún var
hvörri stjörnu fegri,
himninum á sem skín;
hún bar
ásýnd elskulegri
en allt fyrir vorri sýn;
hennar
heimför því til sín
frelsarinn flýta vildi,
þar fögnuður aldrei dvín.

Sá kann
sínar perlur hirða,
er sagt hefur þér og mér,
að mann
ei skuli svín þess virða,
sem allir sjá ei ber,
að hann
útvarpi frá sér
fyrir fætur þeirra
fegurstu perlum hér.

Jómfrúr
fylgja Jesú hreinum
fríðar* himnum á,
heims úr
öllum leystar meinum,
öngva mæðu sjá,
harms skúr
horfin augum frá,
honum sætt lof syngja
segjandi halelújá.

Menn sjá
margoft ský á draga
mætar perlur hér;
en þá
ekkert fer aflaga,
nær æðst fullkomnan sker;
það sá,
sá allt veit og sér;
því hún þókknast náði,
því tók hann hana að sér.

Nú er
nýr fegurðar ljómi
nafni veittur því;
þú sér
það á efsta dómi,
en þeygi blett eða ský;
sú ber
sigur höndum í,
lífsins krýnd kórónu,
klár og syndafrí.

Hún vel
hefði kunnað læra
hendur og tungu á.
Eg tel
annað miklu hærra,
er hún fékk að ná.
Eg gel
glaður um vegsemd þá.
Öll er menntan manna
myrkur því ljósi hjá.

Hún vel
höfðings manni besta
hefði giftast mátt.
Eg tel
öðrum hana festa
æðra á sérhvörn hátt.
Eg gel
glaður um það hátt,
og brúðar skrúð bjartasta,
sem ber hún dag og nátt.

Ef ský
á dró holdið fríða
eina litla stund,
á ný
er þess skammt að bíða
upp af vígðri grund,
sem í
sefur, vaknar sprund
með fegurð forkláraðri,
frægri á alla lund.

Ó, þér,
foreldrar frábæru!
fagnið þessu nú.
Ó, þér
ungu systkin kæru!
umfaðmið þá trú.
Ó! mér
ávarps dirfska sú
vel bið eg virðast megi
af veri* og dýrri frú.

Guð oss
gefi, að eflast kynnum
góðum dyggðum í,
lífs hnoss
loks svo heppnir finnum,
leystir úr sorga kví.
Hans koss
eyðir öllu því,
hér sem að vill ama,
svo angurs verðum frí.

Eg fel
yður Guði á hendur
alla lífs um tíð.
Eg gel,
gamall að því kenndur,
gleðiljóðin blíð.
Eg tel
tvo og einn um hríð.
Lifið og börnin beztu
blessuð fyrr og síð.

* Perluvísur eru skráðar eftir eiginhandarriti.
9.3 Svo.
10.1 Nyt, hdr.
13.3 fríðar] < friðar [?].
17.10 veri] svo.
21.8 tvo] svo.