Landsfundur Englismanna . . . *b

Landsfundi Englis manna
langt suður í heimi,
við fyrstu fregn til Íslands
frá Kaupinhafn fengna 1775
fagnað sem eftir fylgir.

Melod.: Státs mey sat í sorgum.

Mér er fyrir minni
meykóngurinn sá
suður lengst í sjá,
er hreyfir höfðings sinni.

Áttu enskir lýðir
úti harða vist,
hétu á helgan Krist,
sáu land um síðir.

Sjóhraktir og sjúkir
sigldu hafnar til,
lukkan lét í vil,
menn voru fyrir mjúkir.

Ókennd var að öllu
evropiskri þjóð
þessi grundin góð,
hýr með hrósi snjöllu.

Enginn annar þekkti,
annar skildi ei hinn,
en svo var æran svinn,
að þetta þá ei blekkti.

Hlutaðist háleit meyja,
helst í góðu djörf,
ljóna að lækna þörf,
svo skatnar skyldu ei deyja.

Hennar hrós sem bæri
hvörgi fæ eg yrkt
né mæta minning styrkt,
fátækt með orðfæri.

Hef eg ei heldur meira
hér en ritað stár
fengið inn í ár
ljóst að lesa eður heyra.

En kemur drottning dýra
Dido mér í hug,
er sýndi dáð og dug
og hröktum velgjörð hýra.

Kona og mildimætir
mér í huga senn
melitiskir menn
af gestrisninni ágætir.

Heiðnir heiðri sinna,
hafa menn oft það reynt,
og kristnum benda beint
að sýna sitt ei minna.

Það mér gleði gefur,
að göfug Englisþjóð
elskar eðalmóð
og hlutunum vit á hefur.

Verða vina býti
víst með ríkjum þeim
heims í hvolfum tveim
rækt með frægð og flýti.

Kenning Krists hin hreina
kemur og þangað inn
lífs með ljóma sinn,
er heiðna menn eg meina.

Í þeirri skuggsjá þekkja
þeir munu guð og sig,
brögð svo banvænlig
Belials nái ei blekkja.

Forsjón guðs hin fríða,
sem fyrir dylst ei neitt,
held eg hafi leitt
þangað þegna blíða.

En víst er vandi á höndum
að varast hvörs kyns last
þeim kristnir kallast [vantar braglið ?]
í fjarlægum löndum.

Þar um mæli eg ei meira,
minnst því kunnugt er
um þá háttu hér;
en aumt er illt að heyra.

Óska eg alls hins besta
einni og hvörri þjóð
dýrst fyrir drottins blóð
og föðurs miskunn mesta.

Norður lengst í landi,
þar liggur sær um kring,
stefin stutt eg syng
suður í heim sjáandi.

Ei gat orða bundist
andans vakið megn
yfir fríðri fregn,
vert er gott æ grundist.

Far vel, kóngleg frúa,
fari og þínir vel,
þitt háleitt hjarta þel
á lausnarann læri að trúa.