Stutt inntak þess sáluhjálplega trúarbragðanna sannleiks*

Stutt inntak þess sáluhjálplega trúarbragðanna sannleiks
Tón: Skaparinn stjarna, herra hreinn. Eður Einn guð, skapari allra sá etc.[1]

Einn Guð er til frá eilífð klár,
einnrar veru persónur þrjár,
faðir, sonur og andi einn,
annar kann Guð ei kallast neinn.

Þessi þríeini, góði Guð
gjörði heim allan forðum tíð,
og enn við heldur öllu hann,
í öndverðu sem skapa vann.

Allir voru þá englarnir
af hönum góðir skapaðir,
sumir óhlýðnir féllu frá,
fjendur og djöfla nefnum þá.

Eftir guðlegri maðurinn mynd,
meistaralega hreinn af synd,
þýðum Guði til þjónkunar
þá og af hönum gjörður var.

Sú Guðs mynd var hans líking ljós,
líkams og sálar fegurst hrós,
innifalin að vísu ei veik
í vísdóm, réttlæti og heilagleik.

Sæll var maðurinn sorgafrí
í sakleysisins standi því,
sælunnar brunni samtengdur,
sem er Guð drottinn eilífur.

Adam lét sig og Eva þá
af djöflinum þar leiða frá,
innra bæði og útvortis
epli smakkandi bannaðs trés.

Fyrir Guðs mynd þau fengu þar
fjandans líking og hugarfar:
skilning blindaðan, vonda vild,
varð hver tilhneiging löstum fylld.

Sameiningu við sjálfan Guð
svo misstu þau og lífsfögnuð,
þrefaldur dauði þar í gegn
þjáði og Drottins reiði megn.

Þar nú Adam og Evu frá
öll þjóð er komin jörðu á,
hafa þau sína alla ætt
eftir mynd sinni spillta fætt.

Því vantar alla menn Guðs mynd,
meinleg uppruna fylgir synd;
skilninginn blindni villir verst,
viljann ranglæti og þverúð mest.

Af þessari uppruna synd
ætíð spretta sem ferskri lind
þau gjöranlegu glæpa hót,
gjörningar, þankar, orðin ljót.

Í þeim eymdarhag allir menn
af náttúrunni fæðast senn
undir Guðs reiði og eilíft böl,
andlegt straff bæði og líkams kvöl.

Af þvílíkri eilífri neyð,
sem öllum mönnum tilreidd beið,
engin skepna oss frelsað fékk,
fram yfir þeirra megn það gekk.

En[n] vor Guð, sem frá eilífð sá En ?
eymd slíka mannkyns jörðu á,
hrærðist af miskunn, sinn því son
senda vildi oss hjálparvon.

Adam þetta fyrirheit fékk,
fram eftir öldum svo til gekk,
fyrirmynduðu fórnirnar
frelsarans dauða og píslirnar.

Þessi Guðs sonur syndafrí
sællri tímans uppfylling í
af heilögum getinn anda var,
í heim hann María jómfrú bar.

Er því persóna ein til sanns,
en tvær náttúrur frelsarans,
guðleg og mannleg, guð og mann
glaðir því allir játum hann.

Millum Guðs einn og manna hér
meðalgangara hann skriftin tér,
prest, spámann, kóng, sem upphafning*
eins hefur reynt og niðurlæging.

Helgum lifnaði og hlýðni með
hann fyllti í vorn stað lögmálið,
með lífs og sálar sárri neyð
syndastraffið hann fyrir oss leið.

Svo forlíkaði hann föðurinn við
frelsað af syndum mannkynið,
aftur sælu guðsbarna gaf
og gott allt, sem henni flýtur af.

Á þriðja dag frá dauðum réð
dýrðlegum sigri rísa með,
sýnandi, að væri syndagjöld
til síðsta penings öll framtöld.

Síðan stiginn til himna hann
á hægra veg Guði setjast vann,
árnar oss góðs og andann lér,
að hans velgjörða njótum vér.

Kallar sá allar Krists til menn
fyrir kröftug náðarmeðölin,
signað orð og tvö sakrament
og sáluhjálpar fær veginn kennt.

Sáluhjálpar sú brautin bein,
blessunar til sem færir ein
í afturhvarfi og iðran hér
til almáttugs Guðs falin er.

Iðrunarpartar eru tveir,
angur og trú, svo nefnast þeir,
án hvörra verða enginn mann
eilífs lífs hluttakandi kann.

Angrið er það, nær aum mannkind
uppruna og gjöranlega synd
af lögmálinu lærir að sjá,
líka tilfinna og hata þá.

Í slíkri eigin eymdarpín
evangelii ljós fram skín,
löngunin trúar lifnar þá
líkn Guðs og náð í Kristi að fá.

Sú eðla trú sig útbreiðir
eftir sínum lausnara hér
umfaðmandi Guðs einkason,
þá alleinustu hjálparvon.

Trúin hefur það eðli eitt,
að auglýsist í verkum greitt,
allan hreinsandi innra mann
með ást við Guð og náungann.

Hvör, sem nú lætur leiða sig
á lífsins þenna rétta stig,
upplýsist og endurfæðist,
öðlast Guðs náð og réttlætist.

Eitt fyrir trúna er hann þá
orðinn með Guði himnum á
og hluttakandi hvörs kyns góðs
herrans í krafti dýra blóðs.

Nú er hann orðinn barn Guðs blítt,
blessað og sælt og elskað þýtt,
lifandi arfsvon hefur hér,
að himnesk sæla gefist sér.

Hatar það vonda hugurinn þá,
hann svo viljandi ei syndgast má,
með himneskt sinni í heiminum
hugsar Guðsríki framast um. [?]

Með því Guðsríki í hönum er, [?]
allri mót nauð það huggun lér,
þótt freisting skyggi oft þar á
og óstyrkleikinn mönnum hjá.

Vilji nú ekki missa mann,
þá miskunn Guðs og náð sem fann,
hans anda stjórnan hlýða ber
og halda við Krist í trúnni sér.

Með bæn og andagt brúka á
þau blessuð náðarmeðöl þá:
orð Guðs og sakramentin mæt,
með hvörjum eflist trú ágæt.

Vaka og biðja verður þá
víst móti djöfli og heimsins þrá,
innvortis hreinsast æ hvörn dag,
iðkandi guðlegt sinnislag.

Daglega afneita sjálfum sér
og sinn kross taka hönum ber,
frelsaranum til fylgdar sig
fús að gefa um þröngvan stig.

Hvörjum, sem þessa hollu leið
hefur gengið um lífsins skeið,
fullkomið dauðinn frelsi hér
og fríður* ábati síðarst er.

Af því hann mun á efsta dag
upprísa meður dýrðarhag
til eilífs lífs og einingar,
æðstrar guðdómsins hátignar.

En hvör, sem þiggur ei Guðs náð
á þennan hátt, sem nú er tjáð,
í sinni spilling fyrirferst,
fær með djöflinum straffið verst.

[1] E (1-34. v).
19.3 Ath. stuðlasetn.
[5] friður [svo]
.