Jóla aðfangadagserendi 1786*

Sólstöðurnar séð hef eg nú
sjötugustu og þriðju.
Guðs veri lofuð gæskan sú
gefin af náð,
óþreytt tjáð,
blessan, heill og hjálparráð
þeim hafna synda iðju.

Hækkar snart á himni sól
Herrans eftir boði,
einkum víðast eftir jól
oss hér hjá
landi á,
hana er gleði og heill að sjá,
hvör og einn bið eg það skoði.

Margt fær yfir misjafnt sól
í mörgum stöðum skína;
slíkt er öngvum happ né hól,
hennar sér
skapari hér.
Fyrir hans augsýn eigum vér
alla blygðun sýna. *-

Nú eigum von á nýrri sól
að næsta morgundegi.
Hennar dýrð vor hefur jól
helgað fyrst,
Jesúm Krist
hér mín nefnir hjartans lyst,
þó helst til fátt eg segi.

Hennar blessuð háleit dýrð
um hjarðsveinana lýsti,
sem aldrei verða út kann skýrð
um eilíf ár,
svo er hún klár.
Glöddust þeir við greiddar spár
og gleðinnar njóta fýsti.

Fyrstir manna fæddan þeir
Frelsarann líta náðu.
Þar af glöddust meir og meir
og mörgum frá
gjörðu tjá.
Drottins velgjörð þessa þá
þakka og prísa gáðu.

Blessan sama oss boðast nú,
bið eg Guðs oss veiti,
af hjartans grunni hug og trú
þess hjálparans,
Guðs og manns,
auðmjúklega í orði hans
einn og sérhver leiti.

Lofar hann því, að leitarmenn
ljóst og víst skuli finna;
stendur sami hans stöðugur enn
styrkur, trú
og ástsemd nú.
Eigum þess gæta eg og þú
og auðmjúklega því sinna.

Blessuð kom þú, burðartíð
brúðgumans helgasta,
helgust nóttin hýr og blíð
hvört ár vís;
í Paradís
haldinn mun þinn hæstur prís,
þó hér sé búið að kasta.

Guð minn bið eg að gefa mér
gleði þeirrar tíðar,
þó syndugur haldi síst sem ber
soddan dag
og gleði-hag
hann það virðist leiða í lag,
að lukkist betur síðar.

Lofaður sértu, lausnari minn,
sem lést í heim þig fæða,
sjálfur hins hæsta sonurinn,
sem honum hjá
eilífð frá
verið hefur og eftir á,
allra brunnur gæða.

Dýrmætasti Davíðs son,
Drottinn himins og landa,
heimsins gjörvalls hjálpar von,
um himin og jörð
þakkar-gjörð
að eilífu mun þér aldri spörð,
orðið Guðs lifanda.

Réttlætisins signuð sól,
son Guðs hingað kominn,
gef oss þessi gleðilig jól,
vor Guð, í þér,
öllum hér
og leið oss þangað loks, sem er
lofgjörð hæst þér samin.

Skammdegis voru skiptin best,
skærstur dýrðar ljóminn,
þegar af dauða þú uppstést
og þá er hinn
endirinn,
drýgstur náttlaus dagurinn,
sem dugir um eilíf[ð] amen.

Þangað keppast, þangað ná
þín oss miskunn veiti,
að loksins kunni lof þitt tjá
vort lostugt geð
englum með
og þig fáum sjálfan séð
sælir að öllu leyti.

_____________________

Nú er liðin nóttin klár,
nú skín jóla morguns ár, -
hér við telst mér aukið ár

af Guðs þolinmæði.

Hann af þurkar hryggðar tár,
hýrar gjörir augnabrár,
varðveitir menn fría við fár
fyrir sín ástar gæði
og fyrir Jesú signuð sár
og sannleiks spár
sendir dýrst hjálpræði.