Farfuglinn

Þú litli fugl, sem langt um haf
á léttum vængjum flýgur,
þú hlakkar nú er hafi af
mitt hvíta ættland stígur;
að líta kaldan klakageim
þér kæra unun veitir,
og til að komast hingað heim
þú hinstu krafta neytir.

Þig fýsti út á auðan sæ
frá aldinblómgum ströndum
og sætum ilm og sælum blæ
er sveif þar yfir löndum.
Hví gast þú kvatt svo broshýr blóm,
er bærðust þar á grundum,
og skógardýrð og skæran hljóm
í skuggasælum lundum.

Þín bíður dökk og döpur strönd
og dimmur öldukliður
en engin fögur aldinlönd
og enginn skógarfriður.
Því laufi, sem að lifnað fær
á lágum birkimeiðum,
því feykir napur norðanblær
sem næðir yfir heiðum.

Og þótt þú glaður bærir brár
er brosir sól í heiði
þú hlýtur fljótt að fella tár
í fönn á vorsins leiði,
því þó að bliki blítt um kvöld
á blómum faldur rjóður
þau beygja óðar blöðin köld
að brjósti sinnar móður.

Þitt litla hjarta léttar slær,
þótt lægir streymi svalur,
er yfir þínu höfði hlær
inn heiði stjörnusalur,
Þú skilur ei það undravald
er orkar þig að binda
við þennan heiða fannafald
og fósturjarðar tinda.

Þótt fagni þér ei fögur blóm
á fölvum eyðisöndum
og eyjan þín sé auð og tóm
og öllum fjarri löndum
hún kannast samt við sönginn þinn,
sem sumar er að boða,
og vefur litla vænginn þinn
í vorsins morgunroða.

Og hennar bláa fjallafjöld
í fögrum sólarljóma
mun heilsa þér um heiðríkt kvöld,
og hljóð þín endurróma.
Og vér, sem hún á brjósti ber,
þinn blíða róminn kennum
og upp til himins eftir þér
vér augum vorum rennum.