Íslands minni

Hún geymir þennan dýra draum:
að drómann sinn hún slíti,
en heyrir mest um örlög aum,
um örbirgð sína og lýti.
Og börnin hennar hrópa mest,
þótt hinir séu ei góðir;
en hún má þegja og þola flest,
því þetta er fátæk móðir.

Þótt börnin sjái’ hún sé ei feit,
og sýnist brjóstið marið,
hún hélt þau þegði, því hún veit,
hvert þetta skart er farið.
Um það, hve hún er breytt og ber,
þeir brígla, sem hún hlúði,
þótt horfi á slitrin hver á sér
af hennar brúðkaupsskrúði.

Og samt á auðnan ekkert haf,
sem oss er trygt að beri
í trúrra faðm en gæfan gaf
og Gunnari aftur sneri.
En þótt hún mætti af sonum sjá,
hún sökkur ei til grunna;
þú bíður móðir, manna þá,
sem meira þora og unna.

Og mjög af tímans tötrum ber
þín tign í sögu og ljóði:
hver geislinn verður gull á þér,
ef glampar ljós í óði.
Og sittu heil með hópinn þinn,
og hnipptu við þeim ungu;
þeir ættu að geyma arfinn sinn,
sem erfa þessa tungu.