Svipirninir á Þjóðmenjasafninu

Þeir kalla safnið skriflaskot
og skopast að þeim fræðum
að skoða ryðguð reddabrot
og rægsn af gömlum klæðum.
Þeim brygði við, hvað verður séð,
hvern vélahnykk það gerði,
ef einhver fengi augun léð
úr okkar menjaverði.

Því þegar sígur sól að mar,
þá sér hann rísa valinn,
og pils og höklar hendast þar
með hjör og skaut um salinn.
Þar hrynur ryð, þar hvítnar stál
í höndum röskra sveina,
og þar er talað tignarmál
á tungur járns og steina.

Því signi ævi’- og aldasól
í allri prýði sinni,
þú, fornra minja friðarból,
þitt fimtíu’ ára minni.
Því ættu þeir hér ekki skjól
um eilífð daufa’ og langa,
þá yrðu þunn og þögul jól
hjá þeim, sem aftur ganga.

Nú verður engum lífið leitt
þótt löngu gleymt sé nafnið,
og öllu fargað, öllu breytt,
ef öndin þekkir safnið.
Við höldum jól hjá leifum lands,
og lokum gröf og haugum,
og göngum þar í þeysidans
með þúsund ára draugum.