Vetur

Ef þú átt vinur, þrek í stríð
og þér ei heilsa dvínar,
og treystir vel þó versni tíð
á vetrarbirgðir þínar,
og veist þig geyma húsin hlý
er hret á þaki dynur:
þá gengur vetur garð þinn í
sem gamall trygðavinur.

Sá væntir minna á vinahót
er veit sig skorta fæði
og þrammar vetri þungt á mót
með þunn og slitin klæði.
Ég veit að Frón og fleiri lönd
við fátækt hörðu beita;
það á þó marga örva hönd
sem að í nauð má leita.

Ég veit það lika að hjörð er hríð
og hestum gestur skæður,
en hjörtun mildar mýkri tíð
er mannúð lögum ræður,
og þegar hola hjúkrar mús
og hjörð er víðast inni
þá eiga flestir hestar hús
og hey í jötu sinni.

En því er ver að einn er enn
sem ekki þarfnast síður
en bæði gleyma guð og menn
og grátleg ævi bíður;
þá þekkir hann sem lipurt lag
með léttum róm og hreinum
um margan sælan sumardag
þér söng frá þúst og steinum.

Nú veit hann engan vin í þraut
um vetrarhjarnið hvíta,
hann var þó fyrri vorsins skraut
nú vill hann enginn líta,
og vængi smáa hrekur hríð,
en hungrið er þó sárast,
og ef þú þekktir allt hans stríð
þér yrði það að tárast.

Er húmið byrgir hæðir lands
hann hniprar sig í leyni,
og minnstu að eina húsið hans
er hlé hjá freðnum steini,
og ekkert fis á fönnum var
að friða vininn svanga,
sem komu dauðans kviðir þar
um kalda nótt og langa.

Hann leitar því að líkn í nauð
að létta þrautum sínum
og þú átt, vinur, ærinn auð
í öllum jötum þínum,
ef mylsnusáld og salla þann
þú seðja fuglinn lætur,
þá gleymir sínu hungri hann
og hörmung kaldrar nætur.

Þá sér hann, vinur, sælustund,
er saklaus þolir pínu,
og öðrum hörð mun linast lund
af líknarverki þínu
og máske einhver muni þér
og manndygð launi slíka –
Ég veit hvað svöngum vetur er,
þú veist það kannske líka.