Úr dagbók – Sonnetta

Ó! að eg mætti, meyja, einu sinni
mynd þína líta hreina og ástarbjarta,
og enn þá horfa í augað þitt blásvarta
er í þvi gleði hrein og elska brynni,

og vefja um þig eitt sinn hönda minni
og aftur finna mér í hjarta streyma
sæluna fornu’, er fundum bæði heima
er fagra þrýsti’ eg, meyja! höndu þinni.

Þá væri svalað þessu tóma hjarta,
er þorstann núna hvergi sefað getur,
og hagur skyldi’ ei heldur framar kvarta.

Mig langar annars lengur ei til, meyja,
en líta þig, svo flýi hjarta vetur,
og svo úr heimi héðan glaður deyja.