Hjá Fjölnismönnum í gildi

(Við heimferð G. Magnússonar með póstskipinu haustið 1844).
Ex tempore.
„Um ögurskorið Ísafrón
sér andar myrkra bylta,
svartálfar kynda elda ón
að efla seiðinn tryllta“;*
nú hallast aftur „harpan forn“
til harma, Gísla tetur,
því hart það særir huga vorn
að héðan ferðu í vetur.

Hún „minnist helst á hrun og tjón“,*
er hér við megum líða;
við eigum okkur engan Jón,
er oss með vilji stríða,
og hinir fáu fara á braut,
fyrstur allra hann Pétur,
til Ísalands að eta graut
eins og þú í vetur.

Við setjum oss hér saman í hnapp
svo sem til að kveðja;
veiti guð þér hvers kyns happ,
er hug þinn best má gleðja;
með einum munni allir vér,
er ekki drukkið getum,
til auðnu, Gísli, óskum þér
og upp á það við étum.