Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3127)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Erindi sr. Jóns Magnússonar til sr. Guðmundar Erlendssonar og konu hansFyrsta ljóðlína:Systkin sæl í Guði
Höfundur:Jón Magnússon í Laufási
bls.203–212
Viðm.ártal:≈ 1650
Flokkur:Huggunarkvæði
Skýringar
Kvæði þetta er huggunarkvæði til sr. Guðmundar Erlendssonar í Felli og konu hans, Guðrúnar Guðmundsdóttur, vegna missis sonar þeirra, séra Jóns Guðmundssonar, sem drukknaði í Eyjafjarðará 1649.
Kvæðið er hér tekið eftir útgáfu Þórunnar Sigurðardóttur í bók hennar Heiður og huggun þar sem það „er prentað eftir ÍB 816 8vo, 79r–82r. Erindi 15–23 eru uppskrifuð sem sérstakt kvæði í SÁM 14, 24r–v.“ Lesbrigði úr því handriti eru hér birt neðanmáls. 1. Systkin sæl í Guðier sonar þreyið lát, firrt ykkar fögnuði, full með sorg og grát, unið vel við orðinn hag, þreyjandi af í þögn og von þennan hryggðardag.
2. Það er satt að segja,sjálf það vitið best, dauðlegur verður að deyja, dregst það ei á frest, þegar kemur að þeirri stund herrann lífsins heimtar menn héðan á sinn fund.
3. Lífs í veikri veruvaltan höfum sess; tíðir og takmörk eru í tignarhendi þess sem allt gott má, og einninn vill, skírðum engum skapar hann skaða né forlög ill.
4. Ykkar elsku barniallt gott vilduð þið. Hvað mun hinn gæskugjarni Guð þá sínum við? Veiklegt er vort eðli og ást en elska drottins alúðlig aldrei sínum brást.
5. Æ og alla vegahann annast sinna kjör, við ástmenn undarlega oft þó breyti hér, voru áliti virðist það, en tilgang hefur góðan Guð ef glöggt er athugað.
6. Aumlegan afgang fenguí mannanna | sjón þeir sem Guðs veg gengu, gætið að, elsku hjón: Abel myrtur á akri var, Arons brunnu arfar tveir eins og kertisskar.
7. Jobs börn, játa eg, furðujafnskjótt deyðu öll; húshruni undir urðu og einninn sveit gjörvöll sem á hrapaði Silóturn; býsna margra brákaðist þar hið breiska lífsins skurn.
8. Svæfði Samson sterkasinna óvina þak; og guðsmanninn merka meinligt dauðablak, sem honum veitti leon leið. Elí fékk svo óhægt fall af því dauðann beið.
9. Jósías, jöfurinn góði,og Jónatas, Davíðs vin, helltu út báðir blóði, bölvað manna kyn, í stríði skæðu steypti þeim. Abner skildi og Amasa álíka við heim.
10. Ussa örk Guðs fylgdi,andaðist þar hann stóð. Úrías skjótt við skildi, skyldalaust mannsblóð lagaði út og lífið með. Í augsýn vorri andlát slík undarlega skeð.
11. Hugboð heimskra mannaheldur kvöl og mein afgang góðra granna, en Guðs ummæli hrein tala svo um slík tilfelli: Dauði heilagra er dýrmætur í drottins augliti.
12. Þó sá hinn sannréttlátisofni snemma á tíð, Guðs börn ei það gráti, gefst þeim rósemd blíð; öndverðlega algjörður varð, hans skammlífi honum er ei hryggð eða æviskarð.
13. Fljótt varð hann fulllærðurmeð flekklaust æviblóm; í hjartanu vel hærður, hlaut þann aldurdóm sem þrennum Guði þóknast best, af því var honum á burt kippt fyrir utan langan frest.
14. Drottinn önd hans unniaf því burt tók hann frá ljótum lastabrunni er lokkar einfaldan út á glötunar glæplegt skeið; vildi Guð hann svikist síst af sannleiks réttri leið.
15. Og að ólukkunaekki þyrfti að sjá er oft vill yfir duna oss hér jörðu á. Hvað er nú sælla happ en það sviptur vera synd og eymd en settur í gleðistað?
16. En hvörn má helgan teiknaherrans í augsjón eða réttlátan reikna; reynist hér á Frón enginn hreinn af allri synd, nema hann sem helgaður er í hreinni skírnarlind.
17. Ykkar endurfæddurarfi í skírnarsá trú varð góðri gæddur, Guðs náð meðtók þá, reiknaðist þar af réttlátur; kjörinn síðan til kennimanns og kallaður heilagur.
18. Sagðan hefur því sómasonur ykkar hreppt, hafinn í hæstan blóma en hrelling allri sleppt. Samfagnið hans sælum hag: Hann| öðlaðist það æðsta hnoss og eilífan gleðidag.
19. Og þó að vatn og vessiværi hans banasæng, ykkar hug það hressi undir væng sofnað hefur í sætri ró, allmargt saklaust Ísraelsbarn í ánni Nílus dó.
20. Af drukknan dáið hefurdrottins margur vin, í vatni vært er sefur veglegt andlátskyn, svo sem mann krjúpi að Kedrons bekk; sjálfur Guð yfir síkið það til sinnar pínu gekk.
21. Tign sem á trénu ríktitók sér þann málstað, dauðanum lausnarinn líkti ljúfur við vatnsbað: „Með skírn“, sagði hann, „eg skírast hlýt“; að son ykkar hafi sama hent svo eg það á lít.
22. Allur vatna voðivíst er oss helgað flóð, sem og sjávarboði ef sálast kristin þjóð. Í þeim háska, er mín trú, holdlegs dauða háleit skírn megi heimför reiknast sú.
23. Og fyrst hann greftran góðaGuðs í akri fékk, við skilinn allan voða, veg þann besta gekk, sem lifanda Guðs legáti trúr, Móses má nú heita hann hafinn vatni úr.
24. Verið með góðu geði,grátið ei liðinn son, Guð hefur ykk|ur gleði gefið í sælli von; eflaust munið hann aftur sjá hreinan kominn úr lífláts laug lifandi mönnum hjá.
25. Til ykkar hann ekki kemuraftur í sorgarkrans, hinu fagnið fremur fara munuð til hans. Í drottni hafið nú Davíðs geð; á allri kaun hins unga manns ending hafið þið séð.
26. Lof sé lífsins herraer leysti hann burt frá neyð, svo hann ei henti verra en holdlegan kanna deyð, sem eiga fyrir höndum allir menn; eflaust prýddu andlát hans eðla gæðin tvenn.
27. Hann lést með góðu geðií Guðs og manna sátt, af því hann öllum téði erlegan lífsins hátt, með heilli rænu og hjartans ró, ágætt mannorð eftir lét, ástsæll mörgum dó.
28. Í sannleika má segjasá sem lifir vel illa ei kann deyja, eg það sannreynt tel, því andinn talar á þá lund: Sá Guðs yfir ótta bljúgur býr fær blessaða dauðastund.
29. Annars hann og áttiandláts stutta kvöl, en þó eflaust mátti um þá litlu dvöl Guði afhenda sína | sál, sem hans hefur sannlega hugurinn gjört þó hindrað væri mál.
30. Svo er hann þá sofnaður,sætri Guðs að vild, ungur og óflekkaður, öldungis prúðri snilld auðgaður í æskutíð, þar kallaður var til kennimanns Krists að fræða lýð.
31. Sannur Guðs sjáandi,síra frægur Jón, frið var fram berandi, frelsarans kjörinn þjón; sefur nú þar söng hann fyrr friðsamlega í fögrum reit framan við kirkjudyr.
32. Hvíli í helgum friðihans örend bein, á signuðu sælumiði sálin ljómi hrein, þar til dýri drottins þjón Guðs með fólki glaður upprís, Guðmunds sonur Jón.
33. Unun í æðstum drottniykkur foreldrum hans óska eg aldrei þrotni; elska skaparans umfaðmi ykkur alla stund, allt þar til þið öðlist sæl ykkar sonar fund.
34. Sálugs systkin kæru,og sérhvör góður vin, lifi með ást og æru og allt hans fróma kyn; Kristur blessi kynstaf þann, það veit sá sem þekkir geð þeim ættlið eg ann.
35. Salve, sæll meðbróðir,síra Guðmundur minn, og blíð þín barna móðir, blessuð í hvört eitt sinn, fáið á öllu böli bót, andarfrið og eilífa heill, óska eg þess af rót.
36. Sonar missirinn sárasjálfur bæti Guð, efnið ykkar tára og aftur lífs fögnuð láti fá, en linna óp, af því kominn er hann víst í Guðs barna hóp. Athugagreinar
Lesbrigði:
16.6 sem] + þveginn og 14. 20.3 í] sem í 14. er] nú 14. 23.4 besta] beinasta 14. |
