Bragi, óðfræðivefur
SöfnÍslenskaÍslenskaPersónuvernd:
Vefurinn safnar engum upplýsingum um notendur sína. Leturgerðir eru frá Google sem skráir notkun á þeim.
Vefkökur eru aðeins notaðar til þess að halda utan um innskráningar þeirra sem annast efnisstjórn. |
Flokkar
Allt (3139)
Afmæliskvæði (14)
Annálskvæði (1)
Ádeilukveðskapur (1)
Ástarljóð (32)
Baráttukvæði (1)
Biblíuljóð (2)
Brúðkaupsljóð (9)
Bæjavísur (2)
Bænir (1)
Bænir og vers (25)
Eddukvæði (30)
Eftirmæli (41)
Ellikvæði (7)
Formannavísur (22)
Fræðsluljóð (3)
Gamankvæði (31)
Grýlukvæði (8)
Harmljóð (3)
Háðkvæði (4)
Hátíðaljóð (6)
Heilræði (10)
Heimsádeilur (8)
Helgikvæði (47)
Hestavísur (1)
Huggunarkvæði (2)
Hyllingarkvæði (2)
Jóðmæli (3)
Jólaljóð (5)
Kappakvæði (5)
Kvæði um biskupa (6)
Leppalúðakvæði (1)
Lífsspeki (5)
Ljóðabréf (18)
Matarvísur (1)
Náttúruljóð (52)
Rímur (204)
Sagnadansar (52)
Sagnakvæði (4)
Sálmar (417)
Sjóhrakningar (2)
Sorgarljóð (1)
Sónarljóð (14)
Særingar (1)
Söguljóð (13)
Tíðavísur (15)
Tregaljóð (6)
Vetrarkvæði (2)
Vikivakar (13)
Vögguljóð (5)
Ýkjukvæði (5)
Þjóðkvæði (1)
Þorrakvæði (4)
Þululjóð (5)
Þulur (2)
Ættjarðarkvæði (54)
Ævikvæði (6)
Ævintýrakvæði (3)
Kom ég upp í KvíslarskarðFyrsta ljóðlína:Kom ég upp í Kvíslarskarð
Höfundur:Höfundur ókunnur
bls.123–124
Viðm.ártal:≈ 1650
Skýringar
Aftan við vísur þessar er þess getið að þær séu skrifaðar „eftir blöðum frá Sigurði presti Gunnarssyni á Desjarmýri.“
Á undan kvæðinu í Þjósögum Jóns Árnasonar stendur: Maður hét Jóhann; hann bjó á Egilsstöðum í Vopnafirði og var kallaður hinn þýzki. Hann var uppi á sama tíma og Brynjólfur biskup í Skálholti. Frá því er sagt að smalastúlka hans gekk einu sinni til sauða. Skarð er í fjallinu upp af bænum sem kallað er Kvíslarskarð. Þangað gekk hún til sauðanna. En þegar hún kom heim mælti hún þetta fram:
1. „Kom ég upp í Kvíslarskarð,kátleg stúlkan fyrir mér varð; fögur var hún og fríð að sjá, fallega leist mér hana á.
2. Blátt var pils á baugalín,blóðrauð líka svuntan fín, lifrauð treyja, lindi grænn, líka skautafaldur vænn.
3. Ekkert hafði eg af henni tal,undir sat hún sínum sal; opið stóð þar bergið blátt, beint var það í hálfa gátt.
4. Kópur aldrei kjafti hélt,kátlegt hafði hann urr og gelt; sauðir höfðu sig af stað; seimaskorðin gáði að.
5. Laukaskorðin leit þá við,lengur hafði hún ei bið, inn í steininn arka vann; aftur luktist sjálfur hann.“ |
